Ήταν η νύχτα σιωπηλή*
Ήταν η νύχτα σιωπηλή και το φεγγάρι μοναχό
έπλεε μες τη σιγαλιά αργά αργά κι έγερνε πίσω απ' τα βουνά
Ανατριχιάζανε τα ήσυχα της λίμνης τα νερά
*
Έμπαινε στο όνειρό μου η σιωπή μοναχική
μ' ένα μαγνάδι νύχτας
στα πολύπλοκα μαλλιά της
κι ένα μικρό πουλί με αηδονιού λαλιά
καλούσε τον καιρό να συνηχεί στη σιγαλιά
τον κόσμο να καλεί
να θυμηθεί τα όνειρά του
*
Έμπαινε η σιωπή στην κάμαρά μου
όλη τη νύχτα μοναχή
μ' ένα κομμάτι νύχτας στην καρδιά μου
και τα βιολιά όλα της νύχτας συνηχούσαν
-θρόϊσμα φύλλων
κελαρύσματα υδάτων
μινυρίσματα πτηνών χειμαζομένων -
κι έπλεε το φεγγάρι νυσταγμένο
στην ατέλειωτη σιωπή
και κάτω η λίμνη με τα ήσυχα νερά της
λούφαζε μες τη μοναξιά της
σιωπηλή
*
11. 9. 2025, της στιγμής εκείνης, "απαίδευτο"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου