Ελένη Χωρεάνθη: "Ο ύπνος ρων μεσημβρινών ωρών"
Συνοικία ονείρων* Είναι μια συνοικία ονείρων ετοιμόρροπη
στέγες που τρίζουν οικοδομές που ταράζονται
ακυρώνοντας τα άγια καταργώντας τα όσια
Κάποτε υπήρξαν ωραία κατοικημένα από θύελλες
βυθισμένα σε Χίμαιρες πολλαπλής ωραιότητας
δωρισμένα του έρωτα εκλεκτά του θανάτου
*
Θέλω να κάνω κάτι με τη φθορά
Είναι φορές που ο φόβος αυλακώνει το έρεβος των αγνοημάτων
Πληθαίνουν μέσα μου τα συντρίμμια των αισθημάτων
Η φυγή πιλατεύει την αίσθηση του ρυθμού και του θρήνου
είναι που δε γυρίζει ο χρόνος ο καημός δε λυγίζει
*
Τριγυρνάω ξιπόλητη νύχτες απόκληρες
στων ονείρων την έπαλξη με βρίσκει το χάραμα
Ανεμίζει και βρέχει ο καιρός αναμνήσεις
βρέφη αιμάτων σημαιούλες ροδόχροες
ανοιγμένες σ' οράματα εαρινής ουτοπίας
κουπιά καραβόσκοινα σωσίβια λέμβοι πηδάλια
ταξίδια ουρανόπλοα
υποπτεριδίων ονείρων απατηλότερα
*
Ακουμπάω στην έπαλξη
με προδίδουν τα μάρμαρα
Ακούω φωνές τεθλασμένες νηπίων
Είναι των προδομένων
των σκοτωμένων τα πρόωρα λέω που θηλάζουνε φρίκη
κι αφουγκράζομαι την οδύνη την έρπουσα των μηρυκαστικών
[...]
Ο καιρός το γύρισε έκτοτε στη βροχή
Βρέχει συχνά πυκνά στην καρδιά μου βροχή πικραμένη
όξινη μνήμη
Βρέχει ασταμάτητα μέσα μου
Ακούω βουερό θρήνο μέσα μου ή ράγισε ο κόσμος
Η στέγη μας έχει ρωγμές
κι εγώ δεν ξέρω πόσο θα μείνω ακόμα στην έπαλξη
πόσο θ' αντέξω
[...]
Δυο κοτσύφια στον κήπο πεταρίζουν αμέριμνα
έχουν κάμει συνθήκη συνύπαρξης με τον κηπουρό
ή σκόπιμα ίσως τον αγνοούν
τη ζωή τους ξοδεύοντας σαν μια στάλα βροχής στον εξώστη
Τι έχουν άραγε να φοβηθούν ή να χάσουν εξόν απ' το καθημερινό φαγοπότι
καθώς στον αιώνα που έφυγε και σ' εκείνον που ορθρίζει
*
Μη με λησμόνει
Οξύνομαι είπα
οξειδώνομαι στη νοτιά των αιώνων
Και σίγησε η φωνή της μεταμέλειας μέσα μου
της συνειδήσεως έστω
Είναι που βρίσκομαι στην αιχμή του κλαυθμώνος
του απατεώνος αιώνος
Νοέμβρης 1999
*
Το ποίημα "Συνοικία ονείρων", προέρχεται από τη συλλογή ποιημάτων μου "Ο ύπνος των μεσημβρινών ωρών"
Στο εξώφυλλο σκίτσο Obliqua - Μάριον Χωρεάνθη
Εκδόσεις @Φιλιππότη, Αθήνα 2004
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου