Με θέα το αθέατο
Κουράστηκα πολύ και δεν μπορώ να περπατήσω
λάθρα να ξεπορτήσω από τη λογική
- με θέα το αθέατο - να βγω αντίπερα του ποταμού
τον κόσμο να παρατηρήσω ανάποδα προς τη ροή του ποταμού να κολυμπήσω σε βαθιά νερά
*
Έρχονται καταιγίδες μπόρες και παρέρχονται
διβαίνουνε πετούν τα χρόνια σαν φτερά
πουλιά πετούνενα και χάνονται
σαν αστραπή από τα μάτια
*
Τούτα τα μάτια είδαν και έπαθαν και έμαθαν πολλά
και πόνεσαν και γέλασαν και χάρηκαν και έκλαψαν πολύ
αθώρητα κι ανυποψίαστα στην ερημιά μου
- στο τέλος της ημέρας
μόνος του μένει πάντα ο άνθρωπος
συνομιλεί με το Εγώ του κι αφουγκράζεται τον εαυτό του -
ερήμην μου περπάτησα στους άδειους δρόμους
τους απέραντους του κόσμου που χαλιέται
τρώει τις σάρκες του
και φθίνει
*
Μέσα στη νύχτα προσπαθώ
το φως ακολουθώντας μιας πυγολαμπίδας
εναγωνίως ψάχνοντας να μπω
στο μύθο της χαμένης Ατλαντίδας
*
(Ανέκδοδο, της σήμερον ημέρας, αποκύημα)
23. 10. 2025. Στο Παλαιό Φάληρο.
*
*Το ποίημα "Με θέα το αθέατο", το έγραψα σήμερα το πρωί ακούοντας το "ορχηστρικό" της Μάριον Χωρεάνθη
"ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ ΜΕ ΜΗΛΑ", (2016), το οποίο εμπνεύστηκε από τον ομότιτλο πίνακα (Nature Morte avec Pommes).
*
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου