λένη Χωρεάνθη: "Ποιήματα εκτός τόπου και χρόνου"
"...πέφτει αγιάζι"
Με λέξεις και με έρωτα με φως και με τραγούδι
νηπενθούντες βίωσαν το χρόνο τους οι Έλληνες
με σημαίες με βιολιά και με κιθάρες
*
Με λέξεις και με έρωτα
με φως και με τραγούδι έζησαν οι Έλληνες
Οι λέξεις δυναμώνουν στη σιωπή
κι ανθίζουν κάποτε
Σαν τα πουλιά φωλεύουν πεταρίζουν και φτεροκοπούν
χάνονται στους αιώνες των αιώνων
έπεα πτερόεντα θρήνους επιταφίους
επινίκιους ύμνους
δοξαστικά ιδιόμελα της αλγηνής πατρίδας
συναρθρώνοντας
*
Το σκότος καταργεί το αχανές διάστημα
του χρονοχώρου
συνθλίβει την ακεραιότητα της μνήμης
- σκόνη και σπουδή -
αίμα ιδρώνουν οι βουνοί κι οι νάπες
το φως καταλαγιάζει στους μυώνες των μαρμάρων
*
Ανύποπτοι κι ανυποψίαστοι γητέψαμε το φως
εδώ που βρεφουργήθηκαν θεοί
στα μακρινά κατοικητήρια των μύθων
και στάζουν τα ερείπια σιωπή στη λήκυθο της αμεριμνησίας
με κύμβαλα στους ώμους
νηπενθούντες προχωρούνε οι λαοί
*
Ο "ήλιος κυκλοδίωκτος" οδεύει στο στερέωμα
η τρομερή νύχτα του κόσμου
παραμονεύει στων αιώνων τις πτυχώσεις
η αιχμηρή φτερούγα της φθοράς
διαβρώνει την υπομονή της πέτρας
κατακυρώνοντας ανεπαισθήτως - πλην σαφώς -
την αβεβαιότητα του αιώνιου
Ωιμέ η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα
- ανθρωπότης -
*
Μεσάνυχτα
η νύχτα κατεβαίνει από τα όρη
το σκότος επικάθισε στην όρασή μου
κάλυψε τους ανθούς της ουτοπίας
Καιρός να φύγω απ' τον εξώστη πέφτει αγιάζι
*
Εκ του συστάδην 15. 9. 2024
*
**Ανέκδοτο, από τα "Ποιήματα εκτός τόπου και χρόνου". Το ποίημα γράφτηκε ένα χρόνο πριν την ίδια μέρα, το 2024, και το φέρνω ξανά σήμερα στην επικαιρότητα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου