Είναι στιγμές;

 

 

 

 

 

 

Είναι στιγμές*

"...Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι...** "

Είναι στιγμές που η ψυχή μου δραπετεύει στο κενό

σμιλεύοντας τις ενοχές πετάει να φτάσει στην αρχή της

να συνεχίσει σε άλλη διάσταση να ζει

στο άλλοθί της

εκείθεν του μυαλού "εις το επέκεινα"

κατά πώς είπαν οι σοφοί και οι φιλόσοφοι

-υπέρ το δέον -

επέκεινα της λογικής - εις το μοιραίον -

σε χώρο άβατον αόρατο και άωρον

άχρονον αθέατο και μυστικό

*

Είναι στιγμές που σταματάει ο ρους της ιστορίας

σε μια ρωγμή μες τον καθρέφτη του ουρανού

κι ανοίγει δυσθεώρητο κενό στο νου

χάος ακαταμέτρητο εδώ εκεί κι αλλού

αναζητάει την αρχή της η ψυχή

στον ίδιο εαυτό της "ένδον"

στο άδιάστατο άναρχο κενό του νου

στο δαιδαλώδες σπήλαιο του μυαλού

στου σύμπαντος τα βάθη

όπου και αν

την πάσαν επιπορευόμενος οδόν

ποτέ σου δεν θα φτάσεις

είναι πολύ πολύ βαθύς ο χώρος της

*

Είναι στιγμές που χάνομαι στα βάθη

του ιερού της Φύσεως ναού

και βλέπω το κενό το ζωντανό που με τυλίγει

μες σ΄ένα χάος σκοτεινό κι αδιαπέραστο

και ανερμήνευτο αδιαίρετο

άσειστο

και στο γαιώδες περιτύλιγμα

να συμμαζεύει τα σπαρμένα μέλη τ’ ουρανού

σε ένα αδιανόητο

απειροελάχιστο σωματίδιο υλικού

μες σ' ένα Σύμπαν Ον μεγαλοδύναμο

άναρχο Ον νυν και αεί ζων

νυν και αεί υπάρχον έως μη υπάρχον

σε μια ασύλληπτη αόριστη ακατανόητη αιωνιότητα

*

Είναι στιγμές που χάνομαι στα βάθη του μυαλού

σε χάος δυσθεώρητο και σκοτεινό κενού

ασύλληπτο ανερμήνευτο

ανεξαγόραστο

νυν και αεί υπάρχουσα ως μη υπάρχουσα

πραγματικότητα - Σύμπαν ή τίποτα

Μηδέ εν Μηδέν -

ασύλληπτη κενή αιωνιότητα

ή άλλως πως

μες τον περικαλλή ναό της αθωότητας

*

1 και 2. Σεπτεμβρίου 2025

*

*Εκ του συστάδην, άρτι αφιχθέν ποίημα.

Υ.Γ. Κάπως έτσι γράφεται το ποίημα, είναι δύσκολο άθλημα.

*

** “Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ…

...Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της”.

Κ. Π. Καβάφης, "Ζωγραφισμένα"