Εμπειρία

 

Σύγχρονη ελληνική ποίηση

Ελένη Χωρεάνθη

            Εμπειρία*

* 

Από παιδί μ' ακολουθούσε ο θάνατος

Πρώτα ήταν ενδόμυχος φόβος

ύστερα έγινε αδιάφορος

ώσπου συμφιλιώθηκα μαζί του

*

Όταν μπήκε στο σπίτι

τον δέχτηκα αδιαμαρτύρητα

σαν κάτι φυσικό που ήτανε να γίνει

κι ας έγινε - όπως λέμε συνήθως - νωρίς

αφού "όλοι στο θάνατο είμαστε χρεωμένοι**

*

Δε πάει να κάνει ό, τι θέλει αυτός

εγώ πολεμάω

κι ας γευματίζει εντός μου τις σάρκες του κόσμου

*

Δυσθεώρητο πέλαγος κυματίζει ζοφώδες

του κενού του απροσμέτρητου η γριφώδης σαγήνη

Αντιστέκομαι βαστώντας μετερίζι το μόχθο

Όσο φυραίνει το σώμα καρπίζει ο νους

Ουρανοί αναλφάβητοι διηγούνται τη δίψα μου

Νυχθημερόν

προποντίζομαι στου ονείρου την έκσταση

κι ας συνθλίβει ο ζόφος των αγώνων τ' αθλήματα

*

Καρτερώντας ευρύνομαι

και μετρώντας αυξάνει της οδύνης η ένδεια

Λιγοστεύω σαν όραμα και φεγγάρι που σώνεται

στου απείρου το άναστρο και ζοφώδες μυστήριο

έως ότου ο εύμολπος αυλός ελεήμων

σημάνει το τέλος της δικαιοσύνης των λύκων

[ λαμπαδοχούμενος άδοντας

"γενού λιμήν ημίν θαλαττεύουσι

και ορμητήριον εν τω πελάγει των θλίψεων

και των σκανδάλων του πολεμήτορος..." ]

και ορθρίσει ευτάκτως το γαλάζιο στερέωμα

*

**"... Θανάτω πάντες οφειλόμεθα..." (Σιμωνίδου: Επιγράμματα")

Ανέκδοτο/ Εκ του συστάδην

*

Παλαιό Φάληρο, 6. 7. 2025