Εμπειρία


 

Σύγχρονη ελληνική ποίηση
Ελένη Χωρεάνθη
            Εμπειρία*
Από παιδί μ' ακολουθούσε ο θάνατος
Πρώτα ήταν ενδόμυχος φόβος
ύστερα έγινε αδιάφορος
ώσπου συμφιλιώθηκα μαζί του
*
Όταν μπήκε στο σπίτι
τον δέχτηκα αδιαμαρτύρητα
σαν κάτι φυσικό που ήτανε να γίνει
κι ας έγινε - όπως λέμε συνήθως - νωρίς
αφού "όλοι στο θάνατο είμαστε χρεωμένοι**
*
Δε πάει να κάνει ό, τι θέλει αυτός
εγώ πολεμάω
κι ας γευματίζει εντός μου τις σάρκες του κόσμου
*
Δυσθεώρητο πέλαγος κυματίζει ζοφώδες
του κενού του απροσμέτρητου η γριφώδης σαγήνη
Αντιστέκομαι βαστώντας μετερίζι το μόχθο
Όσο φυραίνει το σώμα καρπίζει ο νους
Ουρανοί αναλφάβητοι διηγούνται τη δίψα μου
Νυχθημερόν
προποντίζομαι στου ονείρου την έκσταση
κι ας συνθλίβει ο ζόφος των αγώνων τ' αθλήματα
*
Καρτερώντας ευρύνομαι
και μετρώντας αυξάνει της οδύνης η ένδεια
Λιγοστεύω σαν όραμα και φεγγάρι που σώνεται
στου απείρου το άναστρο και ζοφώδες μυστήριο
έως ότου ο εύμολπος αυλός ελεήμων
σημάνει το τέλος της δικαιοσύνης των λύκων
[ λαμπαδοχούμενος άδοντας
"γενού λιμήν ημίν θαλαττεύουσι
και ορμητήριον εν τω πελάγει των θλίψεων
και των σκανδάλων του πολεμήτορος..." ]
και ορθρίσει ευτάκτως το γαλάζιο στερέωμα
*
**"... Θανάτω πάντες οφειλόμεθα..." (Σιμωνίδου: Επιγράμματα")
Ανέκδοτο/ Εκ του συστάδην
*
Παλαιό Φάληρο, 6. 7. 2025

Σχόλια