Υακίνθη*
- Ωδή για τον αγαπημένο μας Στρατή Ζαχαριάδη -
Ήρθε αργά μες την επώδυνη οικειότητα των λογισμών**
φορώντας το ερωτικό της ένδυμα κι η τρικυμία των παθών
μια διαμελισμένη ακινησία στων δακτύλων της τα νεύματα
*
Ήρθε γυμνή θνησιγενής ένα δονούμενο όνειρο
πάνω από τον κόμπο της φωτιάς
με το τριανταφυλλένιο άρωμα στο δέρμα
κι η πολυδιάστατη αναφώνηση
- ω γλυκύ μου έαρ -
τρίλλιζε μες το αίμα μου
την ωραιότητα του έρωτα στον ενταφιασμό
κι η χαλκοχίτωνη αιχμή του πεπρωμένου
σφαγίαζε την ημερότητα του πρωινού
στη στέγη του ξενυχτισμένου ερωδιού
*
Ήταν απλή στην τρυφηλή της άφιξη
διέσχισε το δάσος των κυπαρισσιών
με μια υπεροψία εξαγνισμού
και πέρασε στη σάρκα μου την αφθαρσία των ωρών
νηπιαζούσης ανθρωπότητας
Ο άλλος χρόνος πέρασε κλαδεύοντας
*
Σε λίγο θ’ αποχωριστούμε
- άλλος γι’ αλλού ποιος ξέρει τι καιρό θα κάνει εκεί -
ήρθε μ’ ένα κανίστρι κόλλυβα
κι ήμουν εγώ μια ψίχα φως
ανυποψίαστος για το που έφευγε
μια ανυπόταχτη διαφυγή
κι ήταν εκεί
ανίδεοι και χαλασμένοι
πλήθος πολλοί πίσω από μένα
ένα δεμάτι διεφθαρμένων συνειδήσεων
- το ποίημα της υστεροφημίας μου -
*
Την άλλη μέρα έφυγε
μες σ' ένα σύγκρυο αιωρούμενου κενού
κι είχε το βρέφος που έβοσκε τα σπλάχνα μου
μια αχρωματοψία υπέρλαμπρη
κι ο εραστής έξω απ’ τη θύρα
με την τεφροδόχη και το σκύμνο αποταμίευε την τύψη
Μέσα μου στόμωσε η υποψία
του επαναπατρισμού των αγαλμάτων
Καιρός να σου δωρίσω το ύστατό μου χαίρε
αντίδωρο στο κρύο που αγαπηθήκαμε
*
Την ώρα εκείνη ήσουν εκεί
μια σπιθαμή έξω απ’ τη γη
μια χούφτα χώμα κι ένα κύπελλο κρασί
στο ανοιγμένο ρόδι των αισθήσεων
καθώς έφιππος άνεμος
ξεμάκραινε την τεθλασμένη ορατότητα
και μες τον ύπνο μου έσκουζαν άγρια τα σκυλιά
- ο εραστής φορούσε κόκκινα -
κι ήταν εκεί γεμάτη έρωτα απουσία
με το τριανταφυλλένιο άρωμα
και το κρασί για τη σπονδή
την τεφροδόχο που υπαινίσσεται την ύπαρξή μου
με την αδιάφθορη μανία των πενθούντων
σ’ ένα κανίσκι ετοιμοθάνατου έρωτα
*
Τα μάτια της ήταν ασύδοτα όπως τα χέρια
όπως το χώμα όπως εγώ κι ο λογισμός του ανθρώπου
και η συνείδηση του καθενός
πέθαινε κάθε μέρα με τα λόγια τ’ ανεπίστρεπτα
της συνουσίας των ωρών
*
Αυτή η στέρεη μνήμη της φυγής
με συγκρατεί μέσα στο βάσανο της λήθης
την εναγώνια στιγμή του απροσπέλαστου
κι ακαταμάχητου
πέταξα το ψωμί μου στα σκυλιά
Καλή σας νύχτα
φίλοι μου
Καλή σας νύχτα
*
Φορώντας το ερωτικό της άρωμα
λοξοδρομώντας πίσω γέρνοντας
δεν έμεινε στιγμή να κοιταχτεί μες τον καθρέφτη
να λογαριαστεί με τον καιρό
κι ο ήχος της ημέρας έφερε αλλού τα βήματά της
πέρασε προς το μέρος του νερού
Τήνε παρέσυρε η βροχή
που είχε μουσκέψει το κορμί της
πριν την προτελευταία σελίδα
καθώς προετοίμαζαν
το δείπνο μου στο σώμα του καλοκαιριού
*
Είχε σωθεί ο επιούσιος των σωμάτων
στο ξόδι τόσων εποχών
και τόσων εραστών οι απολαβές κατέφαγαν
τον άγιο άρτο των ερώτων
- χίλιες σφυριές μες το μυαλό -
Το νυφικό ήταν τριανταφυλλί
κι έφτανε
πάνω από το γόνατο
όπως σ’ εκείνη την παλιά φωτογραφία
στην οδό θαρρώ Μαυρομιχάλη ή Τρικούπη
Μήνες χρόνια μάταια στόλιζε την πόρτα
Δυο τρία μερόνυχτα βροχή
κι ένα πανέρι αγριοφράουλες γι εκείνους
που αγρύπνησαν μέσα σε μια παρωχημένη θλίψη
*
Το νυφικό ήταν πάντως τριανταφυλλί
Κι έφτανε πάνω από το γόνατο
*
Αθήνα, 28. 1. 85 / 19. 4. 85 /
Παλαιό Φάληρο, 6.. 6. 2024
*
*Ωδή στη μνήμη αγαπημένου φίλου που "έφυγε" νωρίς
*
**Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Γιάννης Σ. Παπαδάτος ποιητής, κριτικός, γράφει:
Απόσπασμα από εσήγησή μου: "...Το συνταίριασμα των λέξεων είναι αρχιτεκτονικά δομημένο σε βαθμό που να μιλά κανείς για ενιαία γλώσσα την οποία η Ε.Χ. ενδύει με μια μουσική απαράμιλλη που μόνο σε ευτυχισμένες στιγμές της λογοτεχνίας μας συναντάμε. Ο λόγος της είναι πηγαίος, ανεπιτήδευτος έχει μια παρθενική διαύγεια και δείχνει εξαίσια ερωτικός, ανεξαρτήτως θεματικής. Είναι ακριβώς όπως τον περιγράφει στις "Εποχές της Εύας" : "Ο λόγος μου ρομφαία και σπαθί/ φωτιά και έριδα και νείκος/ κι έγινε βρώση κι έγινε νερό….ο λόγος μου ο θρήνος της θαλάσσης/στων δούλων ανασαίνει την ελπίδα…Είπα και λάλησα στη γλώσσα μου/ ο λόγος μου/το δάκρυ των υδάτων/ο λόγος μου η αγάπη το μαχαίρι μου/αιώνες μέσα μου χαλκεύουν την Ανάσταση..." (Αλήθεια, κάθε πόσα χρόνια γράφονται τέτοιοι στίχοι;)
*
Υακίνθη, μια ποιητική σύνθεση, από τη συλλογή ποιημάτων μου
“Οι εποχές της Εύας” Σχέδιο εξωφύλλου και προμετωπίδα: Τάκης Σιδέρης, αυτοέκδοση *Ωρίων*, Αθήνα 1985
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου