Σύγχρονη ελληνική ποίηση
Ελένη Χωρεάνθη
"...της αλγεινής πατρίδας μου δοξαστικά...*"
Οι λέξεις δυναμώνουν στη σιωπή / ανθίζουν κάποτε
Σαν τα πουλιά φωλεύουν πεταρίζουν/ και φτεροκοπούν
έπεα πτερόεντα συναρθρώνοντας
*
Ο κόσμος και η ζωή πορεύονται με λέξεις
“φρουροί της νύχτας”
οδοιπόροι με τα κύμβαλα στους ώμους προχωρούνε
στους αιώνες των αιμάτων
*
Βραδιάζει
Το σκότος καταργεί το αχανές διάστημα του χώρου
συνθλίβει την ακεραιότητα της μνήμης
σκόνη και σπουδή
αίμα ιδρώνουν οι βουνοί κι οι νάπες
το φως καταλαγιάζει στους μυώνες των μαρμάρων
να πεταρίσουνε τα φυλλοκάρδια της ελπίδας
*
Ανύποπτοι κι ανυποψίαστοι νηστεύουμε το φως
εδώ που βρεφουργήθηκαν θεοί
στα σκοτεινά κατοικητήρια του μύθου
και στάζουν τα ερείπια σιωπή
με κύμβαλα πενθούντες προχωρούνε οι λαοί
και το πουλί στο ακροκέραμο να προσκαλεί
στην άλλη διάσταση
Χιμαιρικά συναπαντήματα αποδείπνων
*
Δύο χιλιάδες είκοσι τέσσερα χρόνια μετά Χριστόν
ο "ήλιος κυκλοδίωκτος" οδεύει στο στερέωμα
η τρομερή νύχτα του κόσμου
παραμονεύει στων αγαλμάτων τις πτυχώσεις
η αιχμηρή φτερούγα της φθοράς
διαβρώνει την υπομονή της πέτρας
κατακυρώνοντας ανεπαισθήτως - πλην σαφώς -
την αβεβαιότητα του αιώνιου
Ωιμέ
η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα
ανθρωπότης
*
Μεσάνυχτα
η νύχτα κατεβαίνει απ' τα βουνά
το σκότος επικάθισε στην κορυφογραμμή
κάλυψε τους ανθούς της ουτοπίας
Καιρός να φύγω απ' τον εξώστη
πέφτει αγιάζι
*
Ομως θα τον διαβώ τον ποταμό
κι ας κατεβάζει αίμα και καημούς
Όσο βαστάει στο λυχνάρι της υπομονής το λάδι
θα τραγουδώ
και θα υφαίνω στίχους
παραμύθια
όνειρα
μεγαλυνάρια του έρωτα
και της φτωχής μου αλγεινής πατρίδας
τα δοξαστικά
*
10. 10. / 2. 11. 2024, με κάταγμα και γύψο στον αριστερό καρπό. Ανέκδοτο/ Σήμερα, 27. 3. 2025, πρώτη ανάρτηση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου