Σύγχρονη ελληνική ποίηση
Ελένη Χωρεάνθη
Η Φωτεινή/ Η Γιασεμή*
Είναι το 7ο από τα ψηφιακά σε πρώτη έκδοση βιβλία μου, συλλογή δύο ποιητικών συνθέσεων και το 90ό βιβλίο μου. Είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχής που μέσα από πολλές δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα της ζωής μου, με τελευταίο και πολύ οδυνηρό το κάταγμα αριστερού καρπού εδώ και τρεις μήνες, υγιής πλέον, αν και σε ανάρρωση, γράφω και αποχαιρετάω το 2024, μια πολύ δύσκολη χρονιά που, ωστόσο κλείνει ευχάριστα με δύο ποιητικές συνθέσεις που με ενέπνευσαν οι δύο χαριτωμένες ηρωίδες, "Η Φωτεινή / η Γιασεμή".Ευχαριστώ τη Μάριον και τη Βερίνα, τις κόρες μου για την αγάπη, το σεβασμό την ηθική συμπαράσταση και την ψηφιακή βοήθεια, παράλληλα με τις δικές τους σημαντικές δραστηριότητες. Χάρη στην αγάπη, την αλληλοεκτίμηση και το σεβασμό, διαβιούμε συντροφικά και ασχολούμαστε με έργα που μας εκφράζουν, πληρούν και κάνουν όμορφη την απλή καθημερινότητά μας. Ας είναι ευλογημένος ο καινούριος Χρόνος. *
* 'Ενα απόσπασμα από την πρώτη σύνθεση:
"Η Φωτεινή" Συνέχισε το ταξίδι, Φωτεινή.
Τρέξε πίσω από τα όνειρά σου
που σε καλούν!
*
Μια φορά κι έναν καιρό, ποιον καιρό, λίγα χρόνια πριν,
σε μια γωνιά της μικρής, της μεγάλης γης,
γεννήθηκε ένα τοσοδούλικο μελαχρινό μωράκι,
ένα πανέμορφο κοριτσάκι.
*
Είχε ολόμαυρα σγουρά μαλλάκια
και ένα πρόσωπο φεγγάρι με δυο ματάκια
μαύρα κι αυτά και λαμπερά.
Το πανέμορφο προσωπάκι έφεγγε.
Γι’ αυτό του έδωσαν το όνομα Φωτεινή.
*
Η Φωτεινή ήταν το φως,
η χαρά και η ομορφιά του σπιτιού,
θαρρείς πως ο καλός Θεός
είχε σωριάσει πάνω της την ομορφιά
και τη γλύκα όλου του κόσμου.
Τα σγουρά μαλλάκια στεφάνωναν
ένα χαριτωμένο κεφαλάκι
και τα λαμπερά ματάκια
άστραφταν σαν δυο αστεράκια.
*
Μεγάλωνε με τον καιρό η Φωτεινή
και ονειρευόταν.
Ονειρευόταν παράξενα πράγματα:
πως την έπαιρνε η άνοιξη από το χέρι
και γύριζαν σε δροσερά λιβάδια
κι ολόγυρά της μοσχομύριζε όλος ο τόπος.
*
Μερικές φορές φανταζόταν
πως φύτρωναν φτερά στους ώμους της
και πετούσε μακριά σε κόσμους όμορφους,
σε νησιά εξωτικά, παραδεισένια.
Εκεί,
έβλεπε πουλιά να πετούν,
πλούσια νερά να τρέχουν,
άκουγε τον αέρα να φυσάει,
να αναδεύει τα φύλλα
και να αναμαλλιάζει τα κλαδιά των δέντρων.
*
Άλλες φορές έστηνε αφτί ν’ ακούει τον αέρα
όταν αγριεύει και λυσσομανάει
και ουρλιάζει σαν εξαγριωμένο σκυλί.
Δεν φοβόταν, τη μάγευαν
όσα συνέβαιναν γύρω της και στο μυαλό της
και ήθελε να βρει έναν τρόπο
όλα αυτά να τα κρατήσει για πάντα.
Να τα παγιδέψει,
να τα κλείσει σ’ ένα γυάλινο κλουβί
για να διατηρήσουν ανέπαφη την ομορφιά τους,
την ομορφιά κόσμου.
*
Μικρή ακόμα έτρεχε
στις αλάνες του χωριού της και στα λιβάδια,
ανάμεσα στις πορτοκαλιές
στα περιβόλια του παππού της
μ’ ανοιχτή αγκαλιά για να συλλάβει
ό,τι πετούσε μέσα στα όνειρά της.
Έτρεχε, έτρεχε μα δεν έφτανε να τα πιάσει..." 
(Απόσπασμα από τη σύνθεση "Η Φωτεινή")
*
* Εξώφυλλο & Γραφιστική Επιμέλεια:
ΜΑΡΙΟΝ ΧΩΡΕΑΝΘΗ
*
Σημείωση: Για να διαβάσετε τις δύο συνθέσεις
πατήστε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου