Πρώτη επέτειο; της κυρίας Λου

 

 

 

 

 

 

Σύγχρονη ελληνική πεζογραφία/ Μυθιστόρημα

Ελένη Χωρεάνθη: ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΟΕΜΒΡΗ

Πρώτη επέτειος γενεθλίων του μυθιστορήματός μου

     Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΛΟΥ*

".... Τον έβλεπα αποσπασματικά καθώς απομακρυνόταν προς τη φορά του οχήματος ίσαμε που έστριβε στη γωνία· και προσπερνώντας την το τρόλεϊ, τον έχασα δια παντός, όπως συμπέρανα με λύπη μου τότε, από τα μάτια μου. Έχωσα μηχανικά το χάρτινο δώρο του καλόγερου σε μια θήκη στην τσάντα μου μαζί με πολλά άλλα σημειώματα, χαρτάκια κάρτες με διευθύνσεις συμμαθητών, συμφοιτητών, γιατρών, ταξί, εμπορικών καταστημάτων, κέντρων αδυνατίσματος και σταθμών υπεραστικών λεωφορείων, χωρίς να προσέξω τι ακριβώς ήταν γραμμένο πάνω της. Ήμουν τόσο, αδικαιολόγητα κατηφής που με εγκατέλειψε ο καλόγερος λες και έχασα έναν δικό μου άνθρωπο ή κάποια ευκαιρία, την ευκαιρία της ζωής μου. Ίσως.

«Αλλά ποια ‘ευκαιρία της ζωής μου’ μπορούσε να είναι για μένα ένας άγνωστος και μάλιστα ρασοφόρος, ένας καλόγερος που δεν έχει άλλη έγνοια στο μυαλό και άλλη επιθυμία στην καρδιά εκτός από το να συναντήσει τον Θεό στις ερημιές και στις πληγές του κόσμου…», σκεφτόμουν ίσαμε που έφτασα στον προορισμό μου. Αλλά μήπως δεν ήταν έτσι;

Τον ένιωσα τόσο μόνο, απελπιστικά μόνο κι αξιολύπητο μέσα στην επιβλητική, τη σκούρα μεγαλοπρέπειά του. Τον είδα σαν ασκητή που βολοδέρνει σε μια σκήτη στο Σινά και κάτω ν’ απλώνεται μια τεράστια συστάδα άνυδρων, μυτερών, όρθιων βράχων και ατέλειωτη έρημος λευκής άμμου. Για όσο καθόταν δίπλα μου, νόμιζα πως άκουγα την καρδιά του να χτυπάει, αισθανόμουν την ερημιά που κουβαλούσε μέσα του ένας τόσο λεπτοκαμωμένος άντρας, τόσο εύθραυστος. Είδα τη μοναξιά να περπατάει στο δέρμα του, να ρουφάει τη φυλακισμένη σάρκα του, να κυλάει κυριαρχικά στις φλέβες και στις αρτηρίες, να φαρμακώνει το αίμα του. Ήταν «Η μοναξιά ενός αγίου» που έγραψε το χέρι μου με το αίμα του[...]

Σε συναντάω συχνά στα όνειρά μου, από τότε, από εκείνη την πρώτη φορά στο τρόλεϊ. Είναι φορές που νομίζω πως είσαι το μισό μου, μέρος του είναι μου, αισθάνομαι την ανάσα σου ρυθμική στο αυτί μου, την αφή σου ζεστή και τρυφερή πάνω στο δέρμα μου, τον έρωτά σου να με διαπερνάει, να κυλάει στις αρτηρίες του αίματός μου. Και είναι τόση η ένταση του συναισθήματος που νιώθω το βάρος του σώματός σου να με πιέζει γλυκά και τρυφερά. Μόνο τη φωνή σου δεν μπορώ να ξεδιαλύνω μέσα στους ψιθύρους των σωμάτων τις ώρες του μεγάλου δείπνου. Ακόμα κι αν έχεις ξεστρατίσει, αν με έχεις προδώσει, αν δεν θέλεις να υπάρχεις πια στη ζωή. Ακόμα κι αν δεν υπήρξες ποτέ στην πραγματικότητα. Έχω μπερδεμένες εικόνες στο μυσαλό μου. Τα πρόσωπα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακόμα κι αν όλα αυτά είναι αποκυήματα αρρωστημένης φαντασίας, αν είναι μόνο στην ονειρική πραγματικότητα φαντασιώσεις, για μένα υπάρχεις. Υπήρξες. Δεν μπορεί, δεν γίνεται να μην υπήρξες. Αν δεν είχες υπάρξει στη ζωή μου, πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω έναν κόσμο ειδώλων και να ζω με τα φαντάσματα. Υπάρχεις…»

*

*1. 10. 2024: Πρώτη επέτειος γενεθλίων της Κυρίας Λου