H μυστική ζωή

 

 

 

Παλαιό Φάληρο, 20 Απριλίου 2024, Στο σπίτι μας Με τον εκδότη μου Σταύρο Ι. Ζαχαρόπουλο

κρατώντας δύο πρόσφατα βιβλία μας

Η μυστική ζωή της κυρίας Λου

....Άρχισε να χτυπάει πιο τρυφερά τα πλήκτρα, να του μιλάει σιωπηλά με τα σύμβολα. Και του μιλούσε ακάθεκτα, χωρίς να παίρνει ανάσα, χωρίς να νοιάζεται αν οι λέξεις αποτυπώνονταν στην οθόνη ή πετούσαν τρομαγμένα πουλιά στο κενό της αγρύπνιας της. Μόνο έγραφε, μιλούσε με τη βουβή σιωπή της, με τα πλήκτρα, έγραφε:

Αγαπημένε,

αποφάσισα, μου ήρθε αυθόρμητα, να γράψω αυτό το γράμμα γιατί με πνίγει απόψε η ερημιά, βουλιάζω ίσαμε το λαιμό στο σκοτάδι.

Δεν ξέρω αν το γράμμα μου θα φτάσει ποτέ στα χέρια σου, πού να βρίσκεσαι άραγε, ή θα το φάνε τα γρανάζια των ταχυδρομείων, αν δεν μείνει αιωρούμενο στο κενό. Σε ψάχνω παντού και δεν σε βρίσκω πουθενά. Δεν έχει τέλος η αγωνία. Είμαι εδώ ή εκεί ή κάπου αλλού, στην αρχή μου, στο τέλος μου, δεν ξέρω. Ούτε κι εσύ το γνωρίζεις, καλέ μου. Τίποτα δεν γνωρίζεις από όσα μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Έχω χάσει τα ίχνη σου, τη μορφή σου, γυρεύω να σε βρω στ’ απομεινάρια της μνήμης, προσπαθώ να συναρμολογήσω και να ταιριάξω τα κομματάκια του χρόνου, να σχηματίσω ζωντανή την εικόνα του προσώπου σου, να ιστορήσω στο κενό το μωσαϊκό των γεγονότων, να ζωγραφίσω, να κεντήσω στην άδεια οθόνη της μνήμης τις αναμνήσεις.

[...]

Δεν μπορώ να διανοηθώ πως δεν υπάρχεις εσύ. Η γη θα ήταν άδεια χωρίς εσένα, χωρίς νόημα η ζωή. Εσύ έδωσες νόημα και σκοπό στη ζωή μου. Η παρουσία σου ήταν ευλογία, αξιώθηκα να γίνω μητέρα, όπως κι αν έγινε αυτό, δεν έχει καμιά σημασία για μένα. Υπήρξες ό, τι πιο ωραίο, ό, τι πιο αγαθό και σπουδαίο συνέβη στη ζωή μου. Πιο αληθινό. Αυτό δεν αναιρεί την αγάπη και την αφοσίωσή μου στον άντρα μου. Εσύ είσαι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από εκείνον. Είσαι η ψυχή μου. Ακόμα κι αν ενώθηκαν τα σώματά μας, ήταν τυχαίο περιστασιακό, αναγκαίο ίσως, δεν ξέρω, δεν θέλω να ξέρω, δεν το ψάχνω και δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου. Αυτή τη στιγμή της απόλυτης μοναξιάς που βιώνω με το σώμα και με την ψυχή μου, αποζητώ μόνο τη δική σου παρουσία. Και είσαι εδώ, πλάι μου, το νιώθω. Ακούω την ανάσα σου να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Δεν έχει σημασία αν είσαι αλλού. Όπου και να είσαι, για μένα υπάρχεις και θα υπάρχεις πάντα μια γλυκιά και φωτεινή παρουσία στη ζωή μου.

Τι άλλο να πω; Θα μπορούσα να σου γράφω όλη τη νύχτα, όλη την ημέρα όλο το χρόνο, σε όλη μου τη ζωή για να γεμίζω το κενό με λέξεις αόρατες, με φράσεις, σελίδες και βιβλία ολόκληρα, να γεφυρώνω το χάος που σε καταβρόχθισε, ζωή μου. Ωστόσο, θα σταματήσω εδώ, θα κλείσω το γράμμα και θα το ρίξω, φτερό στον άνεμο, να σου το φέρει χαράματα όπου κι αν είσαι, χαρά μου. Να έτσι, μια μαύρη πινελιά θα τραβήξω αργά, αργά, όχι με την πρώτη, το πλήκτρο, για να το βλέπω να φεύγει σιγά, σιγά και να νομίζω πως έρχεται στο μυαλό σου καθώς χάνεται στο χάος του κυβερνοχώρου. Έχει, βλέπεις αυτό το καλό η τεχνολογία. Πού ξέρεις, μπορεί να φτάσει στα χέρια σου κάποτε με άλλη μορφή, με μορφή υλική για να σου γλυκαίνει το όνειρο, όπου κι αν βρίσκεσαι, πνοή μου.

Σου το στέλλω, χωρίς να το ξαναδιαβάσω για να μην το μετανιώσω. Μπορεί και να ντραπώ για όσα σου γράφω, γι’ αυτά που δεν είχα τολμήσει ποτέ να σου πω. Και είμαι σίγουρη πως για όλα όσα μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, δεν είσαι υπεύθυνος, εσύ δεν άπλωσες ποτέ βέβηλο χέρι πάνω μου, μόνο με την πνοή σου με θώπευες, με την ευλογία σου με συντρόφευες και με συντροφεύεις σε κάθε μου βήμα.

Έτσι θέλω να σε σκέφτομαι, έξω και πέρα από τη ματαιότητα του κόσμου ετούτου.

Να νοσταλγώ τις ώρες που καθόμασταν και μιλούσαμε για ένα σωρό πράγματα σαν δυο αγαπημένοι φίλοι για τη δυστυχία των ανθρώπων εκεί κάτω και για την εκμετάλλευση που γίνεται. Όμως τώρα δεν είναι ώρα να ξαναγυρίσω στην «κοιλάδα του πόνου», έτσι αποκαλούσες τα χωριά πλάι στο ποτάμι με τους ανθρώπους να πεθαίνουν στη φτώχεια ενώ οι πολιτισμένοι απολαμβάνουν τα αγαθά που δίνει η γη τους.

Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τι λέω και πού βρίσκομαι. Έχω βουλιάξει στο κενό της αναμονής και μουτζουρώνω την οθόνη με καρικατούρες αισθημάτων. Αύριο το πρωί δεν θα υπάρχει τίποτα. Μπορεί να μη θυμάμαι τίποτα. Άλλωστε θα ταξιδεύουν όλη τη νύχτα οι λέξεις μου για να φτάσουν σ’ εσένα, αν δεν τις καταπιεί το χάος. Υπάρχει κι αυτός ο αβυσσαλέος φόβος κι ο τρόμος του κενού.

Μου λείπεις, αγαπημένε μου, αφάνταστα. Γι’ αυτό θαρρώ πως έχεις εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Καταλαβαίνεις; Είμαι εδώ ή εκεί ή κάπου αλλού, δεν το ξέρω. Δεν θέλω να ξέρω. Προτιμώ να αεροβατώ στο κενό που απλώνεται αχανές ανάμεσά μας και, με τον τρόπο του μας ενώνει.

Καλή νύχτα...."

*

*Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου:

"Η μυστική ζωή της κυρίας Λου"

Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί έργο του διακεκριμένου ζωγράφου Τάκη Σιδέρη. [Το έργο ανήκει στη συλλογή μου.]

Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος. Αθήνα 2023.