Επιλέγω και παρουσιάζω με χαρά τη συλλογή ποιημάτων μου
"Στα περιθώρια της λύπης"
που από σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερη και σε ψηφιακή μορφή**
Χάριτας οφείλω στη Μάριον Χωρεάνθη για την επιμέλεια
Χρώματα*
φως μες στο γυαλί να κοιταχτώ,
με ανθούς τη γύμνια μου να ντύσω
και πουλιά στην πέτρα να κεντήσω.
*
Κόκκινο και μαύρο, βιολετί.
Πόσα ακόμα η ζωή μου απαιτεί;
Θέλει τόπο η μνήμη να σταθεί,
στο βυθό της λήθης μη χαθεί.
*
Πιάσε μου το χέρι, κράτησέ με,
να ‘βρω της αγάπης τη γραμμή.
Κι αν το θέλεις, πάλι, μίσησέ με,
βρες μιαν όποια να ‘ναι αφορμή.
*
Ο καιρός περνάει και δεν γυρίζει,
μένουν οι καημοί στην κουπαστή.
Βάνω την ελπίδα μετερίζι,
ξάρτι η αγάπη να πιαστεί.
*
Παλαιό Φάληρο, 2000
*
* Για το ποίημα αυτό εγκρατής φιλόλογος έγραψε:“...Κόκκινο, μαύρο και βιολετί’, τα χρώματα του ισόπλευρου τριγώνου της ύπαρξής μας: ήγουν, του έρωτα, του θανάτου και της θλίψης. Η θλίψη ως αναγκαία προϋπόθεση της μνήμης. Και η μνήμη ως ουσίωση του τόπου και του χρόνου.
Αυτό είναι σπουδαίο ποίημα με ρυθμό και τροχαϊκό μέτρο, με στίχους ενδεκασύλλαβους, οξύτονους και παροξύτονους, αλλά πάντως με ποικίλη ομοιοκαταληξία”.
*
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου