Αφιέρωμα : Γ Υ Ν Α Ι Κ Α
Γυναίκες του μύθου : ΜΗΔΕΙΑΣ
*
Οι ενοχές της Μήδειας *
*
«Εσμέν… οιόν εσμέν… γυναίκες…»
Περιμένοντας ν’ ανθίσουν τα όνειρα
ανηφόριζα ένδροση έπαρση στον εξώστη
του σύμπαντος έρωτα
συλλαβίζοντας ήχους βημάτων
και υδάτων ροές
φωνηέντων
*
Μινυρίσματα πουλιού πικραμένου τα λόγια μου
στους αιώνες των θρήνων θαμμένα
Διαμελισμένη του νόστου μου η μέρα
μέλη ερώτων οι σάρκες μου
εράσμια εδέσματα στης Εκάτης τ' ανίερα δείπνα
Εσπερινές θρηνωδίες οι άδοξοι έρωτες
ανυπόφερτες θύμησες
φόνοι
καημοί
οδυρμοί μου
Δειλινά των ερώτων ανθίσματα
θαλασσιές χαρακιές στον ορίζοντα χρόνο
πάθους καρπίσματα ανώφελα
τα φωτερά μονοπάτια της ήβης
*
Φλογισμένα των ερώτων μου φάσγανα
στην αείρροη των αιώνων θα φέγγουν την άβυσσο
τις κραυγές των παιδιών μου θα φέρνουν
στης οδύνης τ' ατέρμονα πέλαγα.
Επικατάρατοι γάμοι και γέννες πικρές μου
στης συμφοράς θ’ αρμενίζουν τ’ ατέρμονα πέλαγα
πύρινες μνήμες
να θροΐσουν οι αύρες των πόθων μου
στις φρυγμένες βραγιές των θυμάτων
όταν οι πύλες παρά δήμον ονείρων ραΐσουν
κι οι κρυφές των ματιών υδρορρόες
σταλάξουν φαρμάκι στα σπλάχνα του κόσμου
θα θρηνήσουν πουλιά κι ερπετά
φίλοι του δάσους μου μπιστεμένοι
συνοδοί στων παθών μου τον άσωστο τάραχο
*
Αδερφέ ακριβέ μου
συμφορά και κατάρα μου άραχλη
μοίρα κακή
άδική σου
οι ελπίδες μου όλες ναυάγησαν
στου αίματός σου το άλικο πέλαγος
Όταν οι πέπλοι των μύθων
και οι θρύλοι ξεφτίσουν
στης ιστορίας το αδέκαστο χτένι
κι ο έλεος των λυπημένων ωρών ανατείλει
στο στερέωμα του αιώνα του άλλου
το φέγγος των νέων αστερισμών της ευθύνης
και νερά θρηνωδούντα
την ντροπή δολερών εραστών
θα ξεπλύνουν
η ψυχή μου καθαρή και λευκή
θα προβάλει απ’ την ύβρη
και βλαστήματα νέα θ’ ανθίσουν
στων υδάτων το ανύσταχτο βλέφαρο
Άωροι πόθοι μου / οϊμένα
θρήνοι ανυπόφερτοι / αλί μου
στα υπερώα της θλίψης θαμμένα
των αθλίων ερώτων μου πολυστέναχτα πάθη
*
Ω φως του προσώπου μου
σάρκα δική μου
ακριβή μου
τέκνα δικά μου **
- καρδιά μου πώς βάσταξες-
βλαστάρια πικρά της θολής μου ημέρας
μοίρα κακή μου
άδική μου
μήνις κραδαίνουσα την ασπλαχνία
την άκρα
*
Όταν κληθούν οι αιώνες
να γευματίσουν στο κορμί μου την ύβρη
η μνήμη κρασί μίσους σε κύπελλα μοιραστεί
κι η καταραμένη εγώ των αιώνων
σπονδή θα προσφέρω
στων απόντων καιρών μου το πένθος
η τεκούσα της ψυχής μου τον όλεθρο
αθλίας ημέρας το ανήρυθμον γέλασμα
γλυκυτάτων τέκων
αθλία μητέρα
"Εσμέν οίόν εσμεν... γυναίκες"
*
*Διασκευή *Από την ομώνυμη σύνθεση: Οι ενοχές της Μήδειας.
Νύχτες της βροχής, Εριφύλη, Αθήνα 1997)
**Σε άλλη εκδοχή του μύθου, μετά το "ολοκαύτωμα"
της Ιόλης, η Μήδεια και τα παιδιά της
με το άρμα του Ήλιου κατέφυγαν στη Φρυγία.
*
Π. Φάληρο, 30 Σεπτεμβρίου 2018
*
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου