Αφιέρωμα ΓΥΝΑΙΚΑ / Ιστορίες Γυναικών/ το Συναξάρι των αγίων

 

 

 

 

 

 

Αφιέρωμα: Γ Υ Ν Α Ι Κ Α 

 

Ιστορίες Γυναικών/το Συναξάρι των αγίων

         Είμαι η Γυναίκα

                      *

Είμαι η Γυναίκα

Γεννήθηκα στο μισοσκόταδο μ’ απόβροχο

και μοσχομύριζε νωπό το χώμα

Φθινόπωρο ήταν

μέρα βροχερή

και λοξοδρόμησε ο καιρός στην όρασή μου

                      *

Είμαι η Εύα η Σεπφώρα η Ιουδήθ

η Κόριννα η Ανύτη η Κλυταιμνήστρα

είμαι η Κασσάνδρα η Εκάβη η Ανδρομάχη

είμαι η Ελένη

στου νου σας το κενό

συμφύροντας στους κόλπους μου τις εποχές

                       *

Είμαι η Πάνδροσος η Αύραυλος η Έρση

προβάλλω υπέρθυρη με ιαχές ατονημένες

του αίματός μου τις ρανίδες συναθροίζω

στα σταυροδρόμια του καιρού σου

οικουμένη

Είμαι η Γλαύκη η Μυρτίς η Αριάδνη

η Αντιγόνη η Ηλέκτρα η Ιφιγένεια η Πολυξένη

Είμαι η Άχρονη η Ανώνυμη η Γυναίκα

ξοδεύω τους καημούς μου

κουβαλώντας το μόχθο των απόντων μου στιγμών

                        *

Είμαι η Μαρία η πάνσεμνος η κεχαριτωμένη

των ουρανών η πλατυτέρα

ο πόνος ο ένδροσος

το άνθος το αμάραντον η εκβλαστήσασα

στην ανθρωπογεωγραφία των αιώνων

στιγμή στη μνήμη περιγεγραμμένη

                        *

Είμαι η Δομνίνα η Βερίνα η Προσδόκη

τέσσερις Οκτωβρίου - ποιος θυμάται -

μνήμη διαμελισμένη στον βυθό της ιστορίας

δέκα γραμμές στο συναξάρι των αγίων

Είμαι η Τζένη

                       *

Είμαι η γυναίκα

Τον καιρό οριοθετώ

στου νου σας τον αυλόγυρο τη μοίρα μου κεντώ

πυριφλεγής σχίζω τον ύπνο σας μακάριοι εραστές

κι αναγεννιέμαι από την τέφρα μου

                       *

Είμαι η Γυναίκα

Δεν έχω τίποτα που να με δένει με το χτες

κοιτάζω πίσω μου ένα κενό

Είμαι στο μέσο του καιρού ξεκλωνιασμένη

μια κλωστή

                        *

Φθινόπωρο ήταν μέρα βροχερή

και τώρα βρέχει

Βρέχει σιωπηλά μες στην ψυχή μου

Βρέχει πολύ και με λυπεί

Θεέ μου τι θρηνητική βροχή απόψε

Τι ομιλητική βροχή

                        *

Βραδιάζει

Πέφτει νωρίς το σούρουπο στην κάμαρά μου

νιώθω το κρύο των νεφρών μου ως την καρδιά

Βραδιάζει απόψε πιο νωρίς στα βλέφαρά μου

κάθε κλαράκι σφίγγεται στη μοναξιά του

κι η μοναξιά μου κατεβαίνει ως τη γη με τη βροχή

στον ύπνο μου λουφάζει το σκουλήκι

Δεν έχει αύριο

δεν είχε χτες

δεν έχει

Βραδιάζει πάντα πιο νωρίς έξω στον κόσμο

                           * 

* Διασκευή από τη σύνθεση "Ιστορία" της συλλογής:

"Νύχτες της βροχής" Εριφύλη, Αθήνα 1997

                           *

Έργα του Museo Kostas Kapetanakis

1. "Σώπα/ περνάει ο επιτάφιος των ψυχών". 

2. Τζένη, η ηρωίδα που έδωσε τη ζωή της κοντά στις αδικοχαμένες ψυχές

 στο ¨Καλντερίμι του Λάκκου/ 

η μούσα του καλλιτέχνη Museo Kostas Kapetanakis