Αφιέρωμα: "ΓΥΝΑΙΚΑ"
Πηγή ζωής/ φορέας πνοής της άνοιξης
*
Ναυσικά /έρωτας/όνειρο άπιαστο *
*
Εύοσμη ανάσα της μυρτιάς
θυμίαμα του κέδρου
ξανθή ελιά
ευλογημένη από τον ήλιο θάλασσα
πηγή του ακένωτου καημού μου
αίμα του αιμάτου μου
βροχή κάτω από της στέγης το καρτέρεμα
φλεγόμενοι καιροί τα βήματά σου
ορθρίζουν στον εξώστη
του έρωτά μου ανατρίχιασμα στα φύλλα
ανασαλεύει στο κορμί μου αυτή η αχτίδα
*
Από τη μια
ως με την άλλη αναμονή
φλεγόμενοι καημοί τα οράματά μου
άνθιζαν στον εξώστη της ημέρας
ξοδεύτηκα προσμένοντας σε τούτο το ακρογιάλι
ξεριζωθήκαν μέσα μου οι μνήμες
*
Χρόνια και χρόνια
πέρασαν προσμένοντας
γυμνή τα καλοκαίρια στ’ ακρογιάλι
ίσαμε που χαμήλωνε το σούρουπο
κι έπεφτε στις στεριές η σιωπή
Άκουγα ρυθμικό το βήμα του
γοργό ανατρίχιασμα στο δέρμα
κι έβλεπα μέσα μου τη θάλασσα
την έφηβή μου ώρα να μου γνέφει
και το κορμί μου να μεστώνει
άγριο ρόδι
*
Αλαργινός κι ανείδωτος
αστερομέτωπος
ερχόσουν ο αναμενόμενος
κρυφός στάλαζε ο έρωτάς μου στα χαλίκια
στραφτάλιζαν
στον ήλιο του απογεύματος
*
Οσφραίνομαι
γυμνή την παρουσία του στη γη μου
ακούω την ανάσα του
θρόισμα φύλλων στην καρδιά μου
σκιρτάει σαν βρέφος το κορμί μου
γροικώ τα σύμπαντα
τα χέρια του να τρυφεραίνουν την αφή μου
εμπρός μου αναπαύεται γυμνός
ωραίος
μυστικός ο έρωτάς μου μες στα φύλλα
*
Φίλες μου
τα χλωρά κυπαρισσόμηλα φυλάξτε
να ευωδιάζει ο κόρφος κάθε μιας
ο ξένος να χαράξει τ’ όνομά του
στο απόμερα λιμάνι
να ριζώσει
κι όπως πλαταίνει το στερέωμα
μ’ άπειρα μάτια
θα ρουφήξω εγώ τη θάλασσα
σε μια σταγόνα φως να κρεμαστώ
*
Φέρτε φορέματα κι αρώματα
χαροποιά τα μάτια και τα χέρια
να ντύσουμε του ξένου μου τη γύμνια
κι αφήστε με ν’ αγγίξω εγώ τον ξένο
και μαλακά να τον καλωσορίσω
Η νύχτα έρχεται γελούμενη
της νιότης μου ευωδιάζει το κλαδί
κι ο έρωτας μια μουσική αρθρώνει
μες στα σπλάχνα μου
*
Φέρτε φορέματα κι αρλωματα
χαροποιά τα μάτια και τα χέρια
κι αλαφριά τα βήματα
να μην ταράξουμε του ξένου μου την πάχνη
και μαλακά να ντύσουμε τη μοναξιά
και την αγρύπνια
κι εγώ θα πω μια
Καλημέρα στους ανθρώπους
*
Άνοιξαν τα παράθυρα στον κόσμο
όλα έχουν γίνει τρυφερά μέσα στο φως
καινούρια μέρα κατεβαίνει από τα όρη
τρέμει το κρύσταλλο μες τον καθρέφτη της ψυχής μου
Εμπρός
χαρείτε το αναπάντεχο
*
Έχουμε φίλες μου λευκάνει τόσην έγνοια
και τόση απαντοχή
στου ποταμού εδώ τα ρείθρα
αφήστε με ν' αγγίξω εγώ τον ξένο
και τρυφερά να τον καλωσορίσω
η χαρά μου τρέμει
τη μυστική ανθοφορία ακουρμαστείτε
κι αφήστε με να πράξω εγώ το χρέος
η νύχτα έρχεται γελούμενη
της νιότης μου ευωδιάζει το κλαδί
*
Τώρα σιωπή
Οι δρόμοι άδειασαν της πολιτείας
τα βήματα του κόσμου λιγοστεύουν
στις στέγες ακουμπάει το φεγγάρι
κι ο έρωτας μια μουσική αρθρώνεται στα σπλάχνα μου
*
Ένιωσα μέσα μου το χελιδόνι της αγάπης
είδα της μοίρας την αλαφιασμένη όψη
κι ακούμπησα την ενοχή μου στο περβάζι
τον έρωτα θωρώντας ν’ αλαργεύει όπως ήρθε
ανήξερος ανυποψίαστος για το που ένιωθα
ανέκφραστος μες τα μεγάλα θαλασσιά του μάτια
και με γεμάτα βήματα
δρασκέλισε του γλυκασμού μου το κατώφλι
Μ' άφησε μ' ένα "Χαίρε" τρυφερό
και μιαν ανάμνηση διαβατική
στης αγωνίας μου το βράδυ
Χάραξε το βαθύ χαμόγελο της λύπης στην ημέρα
Μες στα μεγάλα θαλασσιά του μάτια
έρρεε ο πόθος μου περίλυπος
*
Φίλες μου αύριο την αυγή
όλα θα γίνουν όπως πρώτα
μέσα στα φύλλα θα λουφάζει το σκουλήκι
ο ξένος θ’ αρμενίζει σ’ άλλα μάτια
σ’ άλλα λιμάνια θα πλευρίζει το καράβι
κι εμείς την έγνοια του έρωτά μας θα λευκαίνουμε
παντοτινά στου ποταμού τα ρείθρα
στ’ ακρογιάλι
*
Σιγήστε φίλες μου
Αφήστε με να προβοδίσω εγώ τον ξένο
να πω μια Καληνύχτα στους ανθρώπους
31-10- 82
*
*Διασκευή 13, 10. 2018 της ομώνυμης σύνθεσης: "Ναυσικά" της συλλογή "Οι εποχές της Εύας", Ωρίων, Αθήνα 1985 .
Το κόσμημα και η προμετωπίδα είναι του Ζωγράφου Τάκη Σιδέρη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου