Οι προσδιορισμοί ενός ποιήματος ή
το ποίημα των προσδιορισμών”
Σταύρου Βαβούρη:
Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα.* 
Αφορμή να κάνω ενθύμηση του κειμένου μιας κριτικής μου 36 ετών, στάθηκε το κείμενο/ φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης του πανεπιστημιακού καθηγητή και σημαντικού παιδαγωγού / ποιητή Γιάννη Σ. Παπαδάτου, στον αείμνηστο Δάσκαλό του, Γυμνασιάρχη στο Γυμνάσιο Κεφαλληνίας Σταύρο Βαβούρη, ο οποίος τον μύησε στα μυστικά της Τέχνης του Λόγου, της Ποιήσεως στα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. *
Ήταν, θυμάμαι, χειμώνας, καταχείμωνο, Ιανουάριος, όταν μου έστειλαν από το εξαίρετο έντυπο, ανεπανάληπτο, ιστορικό πλέον περιοδικό “Διαβάζω”, τη συλλογή ποιημάτων του γνωστού και για την αθυροστομία ποιητή Σταύρου Βαβούρη με τον εντυπωσιακό ετούτον τίτλο: “Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα”. Όταν άνοιξα το βιβλίο κι άρχισα να διαβάζω τα ποιήματα, ξαφνιαζόμουν δυσάρεστα. Το έκλεισα και το γύρισα πίσω. Δεν ήθελα, δεν θα μπορούσα να γράψω για ένα τόσο αιρετικό βιβλίο. Διευθυντής του “Διαβάζω” ήταν τότε ο Γιώργος Γαλάντης, ο οποίος σεβόταν τους συνεργάτες του και έδινε στον καθένα να γράψει για όποιο βιβλίο εκείνος τον έκρινε κατάλληλο. Μου έστειλε δεύτερη φορά τη συλλογή με την παράκληση να γράψω καταθέτοντας τις απόψεις μου. Την ξαναγύρισα λέγοντάς του: “Δεν μπορώ, δεν θέλω να γράψω, γιατί δεν με εκφράζει”. Ο κύριος Γαλάντης μου έφερε ο ίδιος τρίτη φορά τη συλλογή στο σπίτι.
"Γράψε”, μου λέει, “ό,τι νομίζεις, ό,τι σου λέει, αυτά που κρίνεις, εσύ ως κριτικός”. Και δεν μου έδωσε άλλη εξήγηση. Συνεργαζόμουν τότε με το περιοδικό Διαβάζω σχεδόν σε κάθε τεύχος του. Την ανέλαβα και έγραψα με πολύ τακτ και παρρησία τις απόψεις μου τόσο αντικειμενικά και βάσιμα θεμελιωμένες, ώστε να μην επιδέχονται αντιρρήσεις.
Η κριτική μου δημοσιεύθηκε στις 25/2- 87 / τεύχος 162/ σ. σ. 61-62. Είχα μετρήσει 700...τόσους “προσδιορισμούς του ποιήματος”. Εξ αυτών και ο τίτλος της κριτικής μου. Γιατί ο Διευθυντής του περιοδικού “Διαβάζω”, ο Γιώργος ο Γαλάντης, δεν λογόκρινε τις κριτικές ώστε να γίνεται αρεστός. Τότε μου αποκάλυψε ότι δεν αναλάμβανε κανένας να γράψει αντικειμενικά, προφανώς και αρνητικά. Και περίμενε να αντιδράσει ο ποιητής. Και όμως ο ποιητής όχι μόνο δεν αντέδρασε αρνητικά, αλλά…
Αλλά, αν και ήμουν η μόνη ενάντιά του κρίνοντας μια ποιητική του συλλογή, που δεν αναλάμβανε κανείς, ύστερα από την πιεστική επιμονή του Γιώργου Γαλάντη, να την αναλάβω, όχι μόνο δεν τα έβαλε μαζί μου, αλλά μου τηλεφώνησε σχεδόν αμέσως, στις 2 η ώρα μεταμεσονύχτια:
“Σταύρος Βαβούρης!” ακούω κι ήμουν έτοιμη να απαντήσω, “Πλάκα μου κάνεις, Γιώργο, νυχτιάτικα”, ευτυχώς ο αείμνηστος βιάστηκε να με βεβαιώσει πως η κριτική μου ήταν η μόνη αντικειμενική και με ευχαρίστησε που είχα την τόλμη να ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη συλλογή του και πως ήθελε να με γνωρίσει. “Ευχαρίστησή μου”, του είπα “κι εγώ θέλω να σας γνωρίσω”. Τον καλέσαμε αμέσως και το άλλο βράδυ ήρθε στο σπίτι μας να με γνωρίσει φορώντας ένα πανέμορφο μακρύ παλτό μπεζ καμηλό που είχε αγοράσει με τα χρήματα του ‘Β’ βραβείου ποίησης’ του Υπουργείου Πολιτισμού (200 χιλιάδες δραχμές) που είχε πάρει για τη συγκεκριμένη συλλογή και μου πρότεινε μάλιστα τότε "...να γράψουμε μαζί ένα βιβλίο, μια συλλογή ποιημάτων ‘Σταύρου Βαβούρη και Ελένης Χωρεάνθη’ μου λέει...". Του απάντησα “Ναι, μα φυσικά, γιατί όχι…”, κάτι που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Μάρτυράς μου ο Γιώργος Γαλάντης και η κριτική μου στο περιοδικό "Διαβάζω".
*
* Έστω εις μνήμην.
*
Για την επαναφορά στο σημερινό λογοτεχνικό γίγνεσθαι,
Ελένη Χωρεάνθη
9. 11. 2023
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου