Γιώργος Μαρκόπουλος: Τρία Δοκίμια

 

              “Επιλέγω και παρουσιάζω:
Αρχαίους και σύγχρονους Έλληνες ποιητές
Γιώργος Μαρκόπουλος
                    Τρία δοκίμια για την ποίηση:                                                  
Τρία πρόσφατα βιβλία που έλαβα από τον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο, τιτλοφορούμενα αντίστοιχα:
                    “Η ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη"
              “Η ποίηση του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου”
                   “Η ποίηση του Αντώνη Φωστιέρη”
με συγκινητικά θερμές του αφιερώσεις (ποιήματα και οι ίδιες από καθαρής καρδιάς και ψυχής στην ουσία: "...από την ψυχούλα μου", γράφει, προς το πρόσωπό μου), έγιναν η αφορμή για μια αναδρομή στη γνωριμία μας και τη διακριτική αρραγή φιλία που μας συνδέει εδώ και κάποιες δεκαετίες. Γνωριμία την οποία οφείλω αποκλειστικά στον Γιώργο Γαλάντη, διευθυντή τω καιρώ εκείνω του έντυπου, ιστορικού πλέον περιοδικού “Διαβάζω”, που πρόβαλλε αντικειμενικά και χωρίς λογοκρισίες, αξιόλογους συγγραφείς και βιβλία και ο οποίος με πρότεινε ως συγγραφέα και κριτικό βιβλίου για μέλος της Κριτικής Επιτροπής Βράβευσης και Αγοράς Βιβλίων του Υπουργείου Πολιτισμού. Πρόεδρος της επιτροπής ήταν τότε ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος*.
       Τα “Τρία δοκίμια για την ποίηση” αφορούν το ποιητικό έργο  ισάριθμων σύγχρονων σημαντικών ποιητών μας. Σ’ αυτά, ο Γιώργος Μαρκόπουλος μιλάει με απόλυτη ειλικρίνεια και νηφαλιότητα για το έργο του καθενός ξεχωριστά και συμπερασματικά καταλήγει, παραθέτοντας χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα ποιήματα συλλογών του καθενός:
                                  *
Για τον Γιάννη Βαρβέρη γράφει συμπερασματικά: “Είναι ένα έργο συνώνυμο της απόλυτης συνέπειας, της ακαταμάχητης αφοσίωσης και της αυταπάρνησης (…), εικονίζει τον άγριο πόνο του ανθρώπου και το φόβο του τέλους (…). Είναι έργο όπου κάτω από το περίβλημά του (...) κρύβει την πιο ανυπεράσπιστη τρυφερότητα (…), τη βαθειά ανάγκη του ατόμου να αγαπηθεί, να δώσει και να πάρει (...), ένα έργο λίαν αποκαλυπτικό (…), που δίνει το στίγμα του ποιητή και τον κατατάσσει σε περίοπτη θέση στην ποίησή μας”. Αυτή είναι και η δική μου γνώμη, μετά και την προσεκτική μελέτη του δοκιμίου και των ποιημάτων του που παρεμβάλλει ο Γιώργος Μαρκόπουλος στο δοκίμιό του και με έπεισε απόλυτα, ώστε να ασχοληθώ με την ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη σε προσεχές αφιέρωμα.
                                 *
Για τον Κώστα Παπαγεωργίου, του οποίου η ποίηση, από τα αποσπάσματα που παρουσιάζει ο Γιώργος Μαρκόπουλος για να θεμελιώσει τις απόψεις του, με εκπλήσσει θετικά, όπως αυτό εδώ “...Κάτω απ’ το χώμα ο ουρανός πλάθει το δικό του φως δικά του αστέρια που αναμασούν διαρκώς βοσκές βροχής και όσο βαθαίνει η νύχτα φλέγονται οι φλέβες διάφανες παιδιών που ασήμωσαν τον ύπνο τους σε υπερούσια μήτρα. Η αγάπη στήνει δόκανα και ο σεβάσμιος ήχος της ταχύτητας τώρα αναπαύεται σκουριά σε μάντρες που χάσκουν αδιάντροπα στις παρυφές της πόλης”.
     Ο Γιώργος Μαρκόπουλος επισημαίνει ακόμα: “Εντύπωση, μάλιστα, σε ολόκληρη τη συλλογή, μου προκαλεί ο τρόπος, με τον οποίο εμφανίζεται σε μας ο εκμηδενισμός της ζωής, καθώς και η ακυρότητα  της ύπαρξης…”, τονίζοντας, ωστόσο πως, παρά τον φόβο του θανάτου που δημιουργεί, “λάμπει ένας κονιορτοποιημένος ουρανός…” και συνεχίζει: “Μη εγκαταλείποντας λοιπόν, το πένθος της απώλειας […] παρά τον ζόφο και την λύπη που την διακρίνει, στα έγκατά της χάρη στην τόλμη, την γενναιότητα και το σθένος του ποιητή να φτάνει κάθε φορά έως το απώτερο βάθος των πραγμάτων”, στην αστείρευτη πηγή όπου ξεδιψάει κάθε διψασμένος της ποίησης, συμπληρώνω και υπογράφω, αναγνώστης.
                                *
Τον Αντώνη Φωστιέρη, που εμφανίστηκε στο χώρο της ποίησης πολύ νέος, 17 ετών, ο Γιώργος Μαρκόπουλος τον προσεγγίζει με έναν ιδιαίτερα τρυφερό τρόπο, ωσάν φερμένο από του καιρού το μέσα μέρος, ως να έρχεται κατευθείαν από τους αρχαίους μελετητές του Σύμπαντος. Θεωρεί την ποίησή του αινιγματική εξαιτίας της σκοτεινότητάς της, αρκετά δυσπρόσιτη από τη συμπύκνωση πολλών ιδεών “οι οποίες επανέρχονται στα περισσότερα από τα υπόλοιπα” ποιήματά του.Ιδού ένα ποίημα  Αντώνη Φωστιέρη:
                                *
“...Σκοτάδι αστραφτερό καθρέφτη μου
μέσα σου ανοίγονται χιλιάδες δρόμοι (…)
Μέσα σου λιώνω εξαχνούμαι χάνομαι
Σκοτάδι εκτυφλωτικό μου φως
Είσαι το σύμπαν πριν απ’ τη γέννηση και μετά θάνατον
Άρα είσαι το σύμπαν και κι εν ζωή μέσα σου χάνομαι (σελ. 10)
                                 *
Παλαιό Φάληρο, 15 Νοεμβρίου 2023 μεταμεσονύχτια.
                               *****
* Σημείωση: Για τον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο και την ποίησή του θα ακολουθήσει ειδικό αφιέρωμα, στη σειρά που έχω εγκαινιάσει και παρουσιάζω από δικό μου blong: “Αφιέρωμα στην αρχαία και σύγχρονη ελληνική ποίηση: ποιητές & ποιήτριες”.