Απόσπασμα από το ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ μου
Η μυστική ζωή της κυρίας Λου "..Αιώνες συναρθρώνω το κενό/ ερωδιός ξεπαγιασμένος στους λειμώνες,/ το κενοτάφιο της αγωνίας μου κεντώντας/ η άγνοια ανεβαίνει ως το μυαλό/ και δένει βρόχο στο λαιμό/ και σκότος δυσθεώρητο με πνίγει (...).
Σε συναντάω συχνά στα όνειρά μου, από τότε, από εκείνη την πρώτη φορά στο τρόλεϊ. Είναι φορές που νομίζω πως είσαι το μισό μου, μέρος του είναι μου, αισθάνομαι την ανάσα σου ρυθμική στο αυτί μου, την αφή σου ζεστή και τρυφερή πάνω στο δέρμα μου, τον έρωτά σου να με διαπερνάει, να κυλάει στις αρτηρίες του αίματός μου. Και είναι τόση η ένταση του συναισθήματος που νιώθω το βάρος του σώματός σου να με πιέζει γλυκά και τρυφερά. Μόνο τη φωνή σου δεν μπορώ να ξεδιαλύνω μέσα στους ψιθύρους των σωμάτων τις ώρες του μεγάλου δείπνου. Ακόμα κι αν έχεις ξεστρατίσει, αν με έχεις προδώσει, αν δεν θέλεις να υπάρχεις πια στη ζωή. Ακόμα κι αν δεν υπήρξες ποτέ στην πραγματικότητα. Έχω μπερδεμένες εικόνες στο μυαλό μου. Τα πρόσωπα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην
άλλη. Ακόμα κι αν όλα αυτά είναι αποκυήματα αρρωστημένης φαντασίας, αν είναι μόνο στην ονειρική πραγματικότητα φαντασιώσεις, για μένα υπάρχεις. Υπήρξες. Δεν μπορεί, δεν γίνεται να μην υπήρξες. Αν δεν είχες υπάρξει στη ζωή μου, πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω έναν κόσμο ειδώλων και να ζω με τα φαντάσματα. Υπάρχεις…»]
*
Όταν ξαναδιαβάζω τούτες τις γραμμές, αναρωτιέμαι αν τα έγραψα εγώ, αν τα κατέβασε η κούτρα μου ή τα βρήκα σε κανένα βιβλίο από κείνα που διάβαζα στις άραχλες ώρες του Ορφανοτροφείου. Σαν ξένα μου φαίνονται. Πότε τα έζησα εγώ αυτά. Δεν θυμάμαι τίποτα περισσότερο από τη σιλουέτα του ρασοφόρου. Σαν ψεύτικος μου φαίνεται όπως τον σκέπτομαι ψύχραιμα τώρα. Σαν φάντασμα. Σαν όνειρο πέρασε από τη ζωή μου. Υπάρχει ο άνθρωπος αυτός; Υπήρξε ποτέ στη ζωή μου. Μήπως από μια στραβοτιμονιά του Αλέξανδρου γύρισε ο κόσμος ανάποδα και μου ήρθαν τα πάνω κάτω.
Είναι φορές που βλέπω τον κόσμο γεμάτο σκιές και φαντάσματα. Όταν λέω κάτι τέτοια στον Αλέξανδρο, ο άντρας μου γελάει.
“Δεν υπάρχουν φαντάσματα, μικρή μου, μόνο σκιές οι δικές μας σκιές. Εμείς υπάρχουμε”.
Για να το λέει ο Αλέξανδρος, έτσι θα είναι.
Το ρήμα είναι ομαλό, αμετάβατο.
Υπάρχω
Υπάρχεις
Υπάρχει Θεός;.
Αναρωτιέμαι. Αφού αναρωτιέμαι, υπάρχω. Υπάρχει ο κόσμος που μας περιβάλλει και μας περιέχει. Υπάρχει το Σύμπαν. Υπάρχει το χάος, αυτό το άχρονο κενό με τα περιεχόμενά του που οι επιστήμονες αποκάλεσαν Σύμπαν και οι Γραφές Κόσμο. Άρα το Σύμπαν υπάρχει. Και ο Θεός υπάρχει, όπως τον αντιλαμβάνεται και τον νιώθει εντός και ολόγυρά του καθένας χωριστά.
Το Σύμπαν, Άπαν, Μηδέν, Κενό , Χάος, Θεός, όποιο όνομα κι αν του δώσουμε, υπάρχει. Το ονομάζουμε για να υπάρξει. Αυτό το νοητό αφηρημένα και ακατανόητο λογικά Ον, τη συνισταμένη όλων των επί μέρους χαρακτηρισμών τού μη υπάρχοντος Όντος, εξανθρωπισμένο, αυτό προσκυνούμε, λατρεύουμε, σεβόμαστε, ικετεύουμε. Από αυτό εξαρτόμαστε γιατί: Μας σπέρνουν χωρίς να μας ρωτήσουν αν θέλουμε να γεννηθούμε. Μας δίνουν το όνομα που θέλουν, όπως θέλουν. Μας επιβάλλουν την πίστη που θέλουν, την παιδεία που τους συμφέρει….
Αναρωτιέμαι, άνθρωπε του Μεγαλοδύναμου Θεού: Τι είναι ζωή Τι είναι θάνατος; Τι, τέλος πάντων είναι ο άνθρωπος; Σώμα, ψυχή, πνεύμα; Πώς προέκυψε η γένεση του ανθρώπου, από ποια αρχή ξεκίνησε η ζωή; Υπάρχει αρχή; Μήπως είναι επινόημα της φιλοσοφίας ή της θρησκείας; Μήπως είναι ένα τυχαίο περιστατικό στην περιπέτεια του βίου του Σύμπαντος;
Και τι είναι σύμπαν; Ποια μυστικά αποκάλυψαν οι εξερευνήσεις του αστρικού κόσμου, εκτός από τη γνώση ότι τα άστρα δεν είναι παρά σκόρπια κομμάτια νεκρής ή καιόμενης σάρκας –λάβα- αυτού του κενού κατακερματισμένου ΟΛΟΥ που μας περιέχει;
Αν το γαλάζιο κενό οφείλεται στα άπειρα σωματίδια ύλης που αιωρούνται, τότε όλος ο αστρικός κόσμος προέκυψε κάποια μοιραία στιγμή που τα σωματίδια αυτά σε χρόνο άχρονο τρελάθηκαν από έναν συμπαντικό έρωτα και ενώθηκαν, συμπτύχθηκαν, ακολούθως διερράγησαν και διασπάστηκαν, όλως τυχαία, το ίδιο μπορεί να συνέβη και με τη δημιουργία ζωής σε ένα -τη γη- και σε περισσότερους πλανήτες….
Μερικές φορές πνίγομαι από τη δυσοσμία που αποπνέουν οι σάπιοι αιώνες μνήμες. Πνίγομαι κάθε φορά που η σιωπή του σύμπαντος δένεται κόμπος στο λαιμό και δεν μπορώ να καταπιώ τον περιλάλητο προορισμό του ανθρώπου στη γη που επιβάλλει από τη μια’ η φιλοσοφία με τις αοριστίες των υποθέσεων και των ατέρμονων διερευνήσεων του Πνεύματος κι από την άλλη, πιο προχωρημένη και καταλυτική η θρησκεία με το δόγμα: «Πίστευε και μη ερεύνα».
Και προχωρούμε –προχωρούμε; Και πού πάμε;
*
*Απόσπασμα από το ΝΕΟ μυθιστόρημά μου
“Η μυστική ζωή της κυρίας Λου”
Το εξώφυλλο κοσμεί έργο του Τάκη Σιδέρη
Εκδόσεις: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα. Οκτώβρης 2023
Φωτο: Μάριον Χωρεάνθη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου