«Ο σοφός και η ωραία!» Όπως «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», Πέτρος Παυλίδης
Διήγημα: «Ο σοφός και η ωραία!» Όπως
«Η Πεντάμορφη και το Τέρας»
Πέτρος Παυλίδης
Της Ελένης Χωρεάνθη //
«Ο σοφός και η ωραία!» Όπως
«Η Πεντάμορφη και το Τέρας»,
Πέτρος Παυλίδης
Όλοι τον περίμεναν πολιτικό. Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί πως ο Φίλιππος μπορούσε να γίνει κάτι άλλο. Το επάγγελμα του πολιτικού το είχαν έτοιμο από εξαρχής, κοστούμι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Του το φόρεσαν κατάσαρκα όταν ήταν πολύ μικρός ακόμα για να συνειδητοποιήσει μεγαλώνοντας ότι ανήκει σε αριστοκρατική, παραδοσιακή ελληνική οικογένεια πολιτικών, από την πλευρά του πατέρα. Η μητέρα, μια πολύ ωραία και καθώς πρέπει νέα γυναίκα, προερχόταν από πλούσια οικογένεια Σμυρναίων μεγαλεμπόρων με παραρτήματα στο εσωτερικό και επενδύσεις στο εξωτερικό. Εκείνο που της έλλειπε δεν ήταν η κοινωνική υπεροχή, αλλά η επίφαση, το λούστρο μιας πνευματικής καταξίωξης. Ο Πέτρος Παυλίδης, ως «τακτοποιημένος» πλέον πολιτικός είχε όλα τα τυπικά προσόντα που δεν είχε η όμορφη και πλούσια Αγγελίνα για την κοινωνική καταξίωση της οικογένειάς της, εκτός από το γεγονός ότι ήταν ένα «απολειφάδι» και μεγαλύτερός της πάνω από μια δεκαετία. Καθόλου φοβερή διαφορά, βέβαια, αλλά τα δέκα εφτά με τα τριάντα και βάλε, μπορεί να υπήρχαν άλλα διαφέροντα, ακόμα και άδηλες σχέσεις, περισσότερο για την Αγγελίνα που βίωνε τα συν και τα πλην της εφηβείας. Όσο για τον πολιτικό, έτσι δοσμένος και δεμένος με την πολιτική, όπως τον είχαν μπαγλαρώσει από μικρό παιδί όσοι προσδοκούσαν οφέλη από εκείνον, πού να σκεφτεί για τον εαυτό του κάτι άλλο εκτός από τον προορισμό, την κοινωνική προσφορά, το καλό του συνόλου! Το είχε τόσο καλά καρφιτσώσει, τυπικά τουλάχιστον, στο μυαλό του αυτό, που δεν είχε διόλου καρό και διάθεση να σκεφτεί ένα γάμο, καθώς με τρόπο τον είχαν πείσει ότι “το μυαλό μετράει”, όχι το μπόι η εξωτερική εμφάνιση.
Οι δυο οικογένειες, ωστόσο, παραμέρισαν τις ασήμαντες λεπτομέρειες βρήκαν ευνοϊκό το κλίμα, πρίμο τον καιρό κι αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και πάντρεψαν τα παιδιά τους, χωρίς να τα ρωτήσουν. Για το καλό τους το έκαναν! Και για το μέλλον των παιδιών τους, βεβαίως! Η πολιτική υποκλίθηκε στον πλούτο και ο πλούτος αγκάλιασε και επένδυσε και στην πολιτική. Άλλωστε η πολιτική με την οικονομία πάνε χέρι με χέρι. Προϊόν αυτής της συναλλαγής ήταν ο Φίλιππος. Τυπικά τουλάχιστον.
Με αυτές τις προϋποθέσεις και με ανώτατες σπουδές στην Ελλάδα, μεταπτυχιακά και διδακτορικά στο εξωτερικό, ο Φίλιππος Παυλίδης, στα είκοσι οκτώ του χρόνια, είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, και τις καλύτερες προϋποθέσεις να ασχοληθεί με την πολιτική. Μπορούσε να εξελιχθεί, διεκδικώντας με το σπαθί του ανώτατα αξιώματα και να είναι ένας προβεβλημένος πολιτικός παράγων συνεχίζοντας την παράδοση της οικογένειας με την ενεργό συμμετοχή του στην πολιτική. Τρεις συνεχόμενες γενιές ίσαμε τον πατέρα του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας είτε ως Γενικοί Γραμματείς υπουργείων και Κυβερνητικοί εκπρόσωποι, Διευθυντές Τραπεζών είτε ως πρέσβεις και πρόξενοι σε διάφορες Πρεσβείες και Προξενεία του εξωτερικού, αλλά και υπουργοί. Κάποιος έφτασε να χριστεί «Υπηρεσιακός Πρωθυπουργός σε Μεταβατική Κυβέρνηση.
Σε περίπτωση που δεν θα ακολουθούσε το πατροπαράδοτο επάγγελμα του πολιτικού, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας εξαίρετος πανεπιστημιακός δάσκαλος ή ένας έγκριτος ποινικολόγος με προοπτική λαμπρής καριέρας στον δικαστικό κλάδο. Και γιατί όχι, να καταλήξει απευθείας στην πολιτική. Π. χ., από καθηγητής Δικαίου στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, έφτανε ένα απλό τηλεφώνημα για να βρεθεί ξαφνικά Υπουργός Δικαιοσύνης μιας μεταβατικής, έστω, Κυβέρνησης! Να φτάσει στο στόχο της οικογένειας, δηλαδή, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να ξεκινήσει από τις Λαϊκές αγορές και τις φτωχογειτονιές μοιράζοντας απλόχερα χαμόγελα και υποσχέσεις και αγοράζοντας «ψήφους εμπιστοσύνης» για μια θέση βουλευτή στη Βουλή των τριακοσίων εκπροσώπων του λαού στο Κοινοβούλιο.
Μεγαλωμένος με όλες τις ανέσεις, κυριολεκτικά, στα πούπουλα, μέσα σ’ ένα περιβάλλον αριστοκρατικό που θα ζήλευαν πολλοί νέοι της ηλικίας του, μέσα σε χρυσό κλουβί, θερμοκήπιο αγάπης, στοργής και προστασίας με τα απαραίτητα όσο και δολοφονικά «πρέπει» και δεν «πρέπει», όλοι τον θεωρούσαν, εκτός από «παιδί μάλαμα και παιδί θαύμα», λόγω πρώτου βαθμού διαπιστωμένης επιστημονικά ευφυΐας, ήταν αναμφιβόλως πρότυπο και βιτρίνα μιας καθώς πρέπει μεγαλοαστικής ελληνικής οικογένειας. Ένα παιδί καλοπροαίρετο, υπάκουο, που δεν αντιδρούσε ποτέ αρνητικά σε ό, τι επέβαλλε το οικογενειακό δίκαιο, ένα παιδί που έκανε ό, τι «έπρεπε για το καλό του», πάντα.
Επρόκειτο για παιδί χαρισματικό, πειθαρχημένο, στο μέλλον του οποίου όχι μόνο οι γονείς και οι στενοί συγγενείς, αλλά και όσοι είχαν κάποια μακρινή συγγένεια εξ αίματος ή εξ αγχιστείας ή όποια άλλη σχέση, π. χ. κουμπαριά με την οικογένεια, είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους και ήταν βέβαιοι πως ο Φίλιππος θα ανταποκρινόταν στις δικές τους προσδοκίες και θα ικανοποιούσε τις απαιτήσεις όλων, όσον αφορά διορισμούς, θέσεις, κατά το ειωθός, και θα έκανε υπερήφανη την οικογένειά του και όχι μόνο.
Το στενό οικογενειακό περιβάλλον φρόντιζε να μην του αφήνει πολλά περιθώρια για σχέσεις ανεξέλεγκτες. Η μητέρα κυρίως επέλεγε τους φίλους, τα κορίτσια που θα έκανε παρέα, φρόντιζε να ανταποκρίνεται σε κάθε του απαίτηση και να ικανοποιεί όλες του τις επιθυμίες. Έτσι μπορούσαν να τον έχουν υπό έλεγχο και να τον κρατούν μακριά από κάθε κακή συναναστροφή και επιρροή, σύμφωνα με τους κανόνες που επέβαλλε το οικογενειακό κατεστημένο. Ούτε πολύ ούτε λίγο, είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα τέλειο ρομποτάκι. Το μόνο που δεν είχαν κάνει «για το καλό του», ήταν να τον κλείσουν σε κανένα κολλέγιο του εξωτερικού, μάλλον για να μην μπλέξει με κανέναν όμορφο νεαρό και πάνε τα όνειρα τους στράφι.
«Ο πολιτικός πρέπει να είναι άντρας!», έλεγε με νόημα ο διατελέσας Υφυπουργός Δικαιοσύνης δύο τετραετίες παρά κάτι, ο πατέρας Πέτρος Παυλίδης του Φιλίππου, φυσικά, στον οποίο όφειλε το όνομά του και ο νυν προοριζόμενος για πολιτική καριέρα Φίλιππος του Πέτρου Παυλίδη, βεβαίως, βεβαίως!
Και να ήταν κανένας άντρακλας ο ίδιος, κακά, ψυχρά. Καλός και χρυσός ήταν ο άνθρωπος, ικανός και έντιμος πολιτικός, αλλά λίγο λειψός σαν να τον είχαν βάλει στην πρέσα και φαλακρός. Καμιά σχέση με τον Φίλιππο, ως προς τα εξωτερικά προσόντα, φυσικά. Ο Φίλιππος, εμφανισιακά, έμοιαζε πολύ με τη μητέρα του, είχε πάρει από κείνη την πλευρά τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και μερικές συνήθειες, χειρονομίες, γευστικές προτιμήσεις και επιλογές. Κατά τα άλλα, τα πνευματικά χαρίσματα, έμοιασε του πατέρα, του τα είχε πάρει όλα τα προσόντα, ήταν ολόιδιος στην ευφυΐα, στο χειρισμό του λόγου, είχαν τα ίδια διαφέροντα για την τέχνη, την ποίηση και τη ζωγραφική, το αρχαίο και το σύγχρονο θέατρο και για τα κοινά. Συμφωνούσαν σε όλα!
Μεγαλώνοντας, ο Φίλιππος, άθελά του, ανακάλυπτε τεράστιες διαφορές όσον αφορούσε τα χαρακτηριστικά και τη συμπεριφορά των γονιών του. Όταν έβλεπε μαζί τους γονείς του, τον ένα πλάι στον άλλο, απορούσε πώς από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους προέκυψε εκείνος. Πώς κατάφεραν να του μεταδώσουν ο καθένας από την πλευρά του τα θετικά χαρίσματά τους…
«Ο σοφός και η ωραία! Σαν να λέμε ‘η Πεντάμορφη και το Τέρας’. Πώς ταίριαξαν αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες», αναρωτιόταν.
Αλλά το προσπερνούσε, μάλλον το άφηνε για το μέλλον. Άλλωστε, είχε τόσες πολλές και μεγάλες ευκαιρίες που περίμεναν και τόσα υλικά αγαθά στη διάθεσή του, γιατί να σκαλίζει το παρελθόν των γονιών του και να ανοίγει πληγές χωρίς λόγο; Ωστόσο…
(Απόσπασμα από την ανέκδοτη νουβέλα: “Πέτρος Παυλίδης”)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου