Το παράπονο της Ιφιγένειας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σύγχρονη ελληνική ποίηση

                 *

Ελένη Χωρεάνθη

                 *

Το παράπονο της Ιφιγένειας *

                 *

                                      Μνήμη Κ. Χ.. 

                 *

Απόψε στ' όνειρό μου σ' είδα

σε μια ξανθή γελούμενη αμμουδιά

να γράφεις τη στερνή σελίδα

εκεί που χτίζαν πύργους τα παιδιά.

                  *

Κι ήρθαν στο νου τα χρόνια εκείνα,

που 'μοιαζε η πλάση με χρυσοπηγή.

Κρυφομιλούσαν οι καρδιές σαν κρίνα

και πέφταν περιστέρια στη σιγή.

                  *

Κυκλάμινα, ζουμπούλια κι ανεμώνες

έφερνες στην ποδιά μου αγκαλιές,

μετρούσες μ' ασφοδίλια τους αιώνες,

στου Θορικού τις γκριζωπές πλαγιές.

                  *

Πρωτομαγιά στο Λαύριο, στη Βραβρώνα

θυμάμαι, εκεί στων άρκτων τη στοά,

στη μεσιανή μαρμάρινη κολόνα:

"Της Ιφιγένειας το παράπονο βοά,

                  *

τ' ακούς"- μου 'λεγες τρυφερά στ' αυτί-

"που όσο πέφτει η μέρα δυναμώνει;

Πίσω απ' το βράχο, λένε, έχει θαφτεί,

όπου φυτρώνει μια μικρή ανεμώνη..."

                  *

Τώρα στο Θορικό έχουν βλαστήσει

χλωράγκαθα. Και στη Βραβρώνα

τους κίονες στη θλίψη έχουν βυθίσει

οι Φράγκοι του αμαρτωλού αιώνα.

                  *

Αθήνα, 28 Σεπτεμβρίου 1997, ένα χρόνο μετά τη ¨φυγή"

                  *

* Α' δημοσίευση στη συλλογή "Ο ύπνος των μεσημβρινών ωρών",

Εκδόσεις Φιλιππότης, Αθήνα 2004

Β΄ δημοσίευση στη συλλογή: "Στα περιθώρια της λύπης",

Σχέδιο εξωφύλλου και κοσμήματα: Verina Horeanthi

Σύνθεση/ερμηνεία: Chris Kotsaftis

Εκδόσεις: Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 2021

                  *

Παλαιό Φάληρο, Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2022.

                  *

Μια σπάνια οικογενειακή φωτογραφία ** που ανέσυρα από το βάθος των χαρτιών του γραφείου μου, ανάμεσα σε παλιά χειρόγραφά μου γραμμένα με μολύβι φάμπερ νούμερο 2 κείμενα, όπως ολόκληρο το ιστορικό μυθιστόρημα "Η πολιτεία του νερού", συλλογές ποιημάτων, κριτικές... Αναρωτιέμαι, πόσο χρόνο από τη ζωή μου έχω αναλωθεί μέσα στα χαρτιά είτε γράφοντας με μολύβι κι αργότερα στην πρώτη μου γραφομηχανή ίσαμε να βρεθώ ξαφνικά, το πιο σκληρό καλοκαίρι του 1996 αντιμέτωπη με τη νέα πραγματικότητα, την επαναστατική ψηφιακή μπροστά στον πρώτο υπολογιστή; Πόσο χαρτί με χειρόγραφα και τυπωμένα σε κόλλες χαρτιού έχω γεμίσει με κείμενα; Για πόσα χρόνια έχω δουλέψει λάθρα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παράλληλα, ωστόσο με τη ζωή στην καθημερινότητά μου, την οικογένεια και τη δουλειά στο σχολείο, αδιαφορώντας για τη ζωή στην αρένα της προβολής...

Τώρα που βλέπω τη ζωή μου από την αρχή, έχω πλήρη επίγνωση του τι έχω κάνει σωστά, τι παρέλειψα να κάνω, ενώ μπορούσα και δεν το έκανα και τι μου απομένει να πράξω στο χρόνο που η ζωή θα με αξιώσει να κάνω.

Είμαι ευτυχής που έφτασα ως εδώ ακολουθώντας το φως μιας πυγολαμπίδας που μένει πάντα στο βάθος του τούνελ για με οδηγεί στα δύσκολα μονοπάτια που πάντα με καλούν να τα ακολουθήσω, μοιρασμένη σε κομμάτια, όπως απαιτεί η καθημερινότητά μου.

Άλλωστε και η ίδια η ζωή ένα σύνολο από κομμάτια είναι... Και έτσι συνεχίζεται με μια λησμονημένη όμορφη Μινωίτισσα από την πάμπλουτη Κνωσό, τη βασιλοπούλα, "Αριάδνη" μου, που την ανακάλυψα χτες τη νύχτα σε κάποιο από τα αρχεία του πρώτου υπολογιστή μου. Είναι και "Η κυρία Λου" και άλλα πολλά που ξετρύπωσα. Και συνεχίζεται ο αδυσώπητος αγώνας με τις λέξεις.

                   *

Κυριακή πρωί, 10 Σεπτεμβρίου 2022. Δείτε λιγότερα

                   *

** Σχόλιο: Μεταφορά από τις "Αναμνήσεις"

                   *

!. Μια σπάνια οικογενειακή φωτογραφία 2. Η Στοά των Άρκτων