Σημείο των καιρών

 

Διήγημα: “Σημείο των καιρών”

Της Ελένης Χωρεάνθη //

Σημείο των καιρών *

Αποξενωθήκαμε. Ταμπουρωμένοι μέσα στα κάστρα των πολυκατοικιών πάσχουμε/ συμπάσχουμε μαζί μ’ όλο τον κόσμο, για ό,τι συμβαίνει ή θα συμβεί αύριο στο σύμπαν και καθένας επιλέγει τον τρόπο πώς, πού και πότε θα βρει από το “κάστρο”, και επιλέγει ακόμα και τον πιο μακάβριο τρόπο, για να κάνει τους άλλους να τον προσέξουν, να πονέσουν, να αυτοτιμωρηθούν, να τον κλάψουν ή να μην τον κλάψουν, να τον αναζητήσουν… για να τον θάψουν.

Ο διπλανός αδιαφορεί αν με τη συμπεριφορά του ενοχλεί, αν ζημιώνει το συνάνθρωπο, αν του σπιλώνει την αξιοπρέπεια και την τιμή, αν τον βλάπτει.

Είναι σημείο των καιρών, που ο κόσμος γέμισε γυμνούς, ανάπηρους, πρόσφυγες, ακόμα και μες στον ίδιο τους τον τόπο, άστεγους, καταφρονεμένους, πένητες, διψασμένους και πεινασμένους, κλέφτες, δολοφόνους και ληστές, φυγάδες και φοροφυγάδες, βιαστές και βιαστές ακόμα και γονείς και αιμομίκτες αδελφούς και άσυλα ανιάτων, ορφανοτροφεία και φρενοκομεία, θέατρο παραλόγου, μια κοινωνία καθημερινής τρέλας.

Χρησιμοποιούνται ακόμα και οι λέξεις για τη δημιουργία καταστάσεων, ενστάσεων, πολιτικών και εθνικών και εθνικιστικών ακόμα εντάσεων και εξάρσεων. Και γέμισε η ζωή μας τηλεοπτικά “σόου” με ειδήμονες και ανειδήμονες που επιλαμβάνονται και λύνουν όλα τα προβλήματα “δια της εικόνος, καθώς και του “στρίβειν δια του αρραβώνος”.

Βγαίνουν στο φακό για να μαλώσουν, να διαφωνήσουν ή να συμφωνήσουν για ζητήματα οικογενειακά, ερωτικά, προσωπικά ζητήματα, να εκτεθούν και να εκθέσουν τον πόνο τους ή και την αθλιότητά τους να εκθέσουν, αρκεί να δουν τον εαυτό τους στο γυαλί. Βγάζουν στο προσκήνιο απροκάλυπτα τα μύχια και τα κρύφια, τα όσια και τ’ ανόσια, γίνονται θέαμα, υπερθέαμα. Και έχει καταντήσει η κοινωνία και οι θεσμοί κοντολογίς τρανσέξουαλ.

Περιχαρακωθήκαμε ο καθένας στο καβούκι του, πίσω από κάγκελα, μάντρες και συναγερμούς και βγαίνουμε από τα τείχη της ασφάλειας της μοναχικότητάς μας αναγκαστικά γιατί πρέπει:

να πληρώσουμε τους φόρους.

Και όταν μας καλούν για ψηφοφόρους,

τρέχουμε κάτω απ’ τα μπαλκόνια

και μας φουσκώνουν σαν μπαλόνια

παρωχημένες υποσχέσεις

ότι δημιουργούνται θέσεις.

Χειροκροτούμε μ’ όλο μας το νάζι

γι’ αυτό που διαβολικά τινάζει

στα ύψη τον πληθωρισμό

και το φτωχό βαλάντιό μας ξετινάζει.

*

Είναι σημείο των καιρών, της εποχής

ή μήπως οι καιροί είναι σημείο παρακμής

εικόνα μιας κοινωνικής συνενοχής;

*

Παλαιό Φάληρο, 30 Μαΐου 2010

*

*Από τα κείμενα του συρταριού μου.