Ο ήλιος στην πολιτεία / Δέκα μικρά ποιήματα
Της Ελένης Χωρεάνθη //
Ο ήλιος στην πολιτεία / Δέκα μικρά ποιήματα *
Ο ήλιος στην πολιτεία
Πέρασε από την πόλη μας ο ήλιος
τα βήματά του χρυσή γραμμή στον ορίζοντα
Άγγιξε το λήθαργο των πραγμάτων
τη μνήμη
ζωγραφίζοντας χαρούμενους τους τοίχους
της κλειστής πολιτείας μας
Λήμνος 1965
*
Νησί στο Αιγαίο
Ψιχάλισε νοτιά στα κεραμίδια
τα μάτια μας αδάκρυτα
ατέλειωτες οι νύχτες που θα ρθουν
νεκρές μνήμες
ανήσυχα πρόσωπα
γυμνά πέλματα στους βράχους
– το καράβι λοξοδρόμησε κατά τον Ελλήσποντο –
σκόρπια πουλιά
βουλιαγμένες ελπίδες
Αγέρας σφυρίζει στο ψάθινο καλύβι
το νερό ζώνει το νησί
Το σούρουπο βαραίνει
σκοτείνιασαν τα βουνά της Ασίας
– καληνύχτα
Λήμνος 1965
*
Ελλάδα
παράξενες φωνές σκίζουν τη σιωπή της κάμαρης
στρίγκλες ανατολίτικες
κόκκινα λιονταρίσια χνώτα
φυσούν στην τρομαγμένη γή
Ανώφελα σκαρώνει τον επίλογο ο κύρης
με λαχανιασμένη ανάσα
Σβήσαν από καιρό
τα μάτια της πολυπικραμένης μάνας
οι γιοί γκρινιάζουνε καθημερνά
κι οι κόρες της με χίλιους ξενοπαντρευτήκαν
σακατεμένη στο κατώφλι κι η αξιοπρέπεια
Όλο το σπίτι γιόμισε αηδία
“τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”
Αθήνα 1965
*
Λονδίνο
Στεγάζομαι στης Ηρώς
Avenue Twenty Eight
Το Λονδίνο απέραντο
καυσαέρια και υγρασία πολλή
Το Λονδίνο ατάραγο
βραχυκύκλωμα
το Λονδίνο ατάραχο
Ο υπόγειος
έχει τρομερά διαβρώσει το έδαφος
Λονδίνο 1965
*
Αποδοχή
Περπατάμε παράλληλα
στο μάκρος του ποταμού
χρόνια και χρόνια
Κάποτε
με ξάφνιασε η άχνα των προσώπων
– έμοιαζαν πυρπολημένη έκταση
σταματημένα τα μάτια –
Τα παιδιά ταξιδεύουν στο Νότο
δεν έχουν πατρίδα
Ζω απ’ το χάραμα
που άφησαν γύρη στα δάχτυλά μου
οι πνοές της άνοιξης
ένα σπυρί ζωή στην αφή μου
Ένιωσα στην ερημιά την τραγικότητά μας
Αθήνα 1966
*
Η πολιτεία
1
Η πολιτεία
δρόμοι ατελείωτοι
πυρπολημένα πρόσωπα
ερημιά
Αθήνα 1967
2
Σέρνουμε
τ’ άδεια βήματά μας
στους έρημους δρόμους της ψυχής
μην προσδοκώντας τίποτα
3
Κοιτάξαμε κατάματα τον ήλιο
κι έπεσαν παραισθήσεις στα βλέφαρά μας
Γιόμισαν τα μαλλιά μας
αστέρια του Γαλαξία
Απλώσαμε τα χέρια
κι άγγιξαν την απελπισία
Η προσδοκία μας στάχτη
Ανακαλύψαμε στο δάκρυ τη ζωή
4
Κάποτε
σκύψανε οι ουρανοί στα χείλη μας
και φύτρωσε ένα σπυρί ζωής
και πήρε το όνειρό μας τον ανήφορο
περιγελώντας
περιπαίζοντας
το θάνατο
Αθήνα 1967
*
Συμφιλίωση
Ώριμοι δίχως τόλμη
σαπίζουμε στην ακινησία
Η ελευθερία μας δόθηκε
δεν μας ανήκει
Μάθαμε στην υποταγή
κι η καρτερία σκάλισε τα πρόσωπα
Γίναμε σιωπηλοί
ενάρετοι
συγκαταβατικοί
Σάλεψαν μέσα μας τα έθνη των νεκρών
το κούφιο κόκαλο στα χείλη μας σουραύλι
Είδαμε τη ζωή και το θάνατο
στην οδυνηρή τους συμφιλίωση
Χίος 1968
*
* Τα “Δέκα μικρά ποιήματα”, ελήφθησαν από τη συλλογή ποιημάτων μου “Έθνεα νεκύων”, (Ομήρου Οδύσσεια: Έθνεα νεκύων”= Έθνη, λαοί νεκρών), Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1976
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου