Το κορίτσι με τις ανεμώνες

 

 

 

 

 

 

                                  Το κορίτσι με τις ανεμώνες

                                                     *

Παλαιό Φάληρο, 27. 4. 2023

                       *

Θέλεις ο υγρός καιρός που κάνει βαρύ το κλίμα, θέλεις η αλλοπρόσαλλη καθημερινότητα με την προεκλογική πολιτική ακαταστασία, δεν είχα κέφι να συνεχίσω το έργο που έχω στα σκαριά κι άρχισα να ανοίγω συρτάρια με κείμενα και φωτογραφίες. Έτσι ανακάλυψα τη φωτογραφία ετούτη μαζί με άλλες δύο που βρήκα μέσα σε ένα φάκελο που έγραφε πάνω στην πρόσοψη: "Αναμνήσεις από τον καιρό του Λονδίνου.

Ήταν τις πρώτες μέρες που είχα γυρίσει Από την Αγγλία όπου είχα πάει για να συνεχίσω μεταπτυχιακές σπουδές στα παιδαγωγικά/ ψυχολογία. Πάνε από τότε κάμποσα χρόνια. Θυμήθηκα την ποιητική σύνθεσή μου με τίτλο: "Το κορίτσι με τις ανεμώνες", από τη συλλογή ποιημάτων μου : 'Οι ώρες του ερωδιού", από όπου και τα αποσπάσματα που ακολουθούν:

Το κορίτσι με τις ανεμώνες

                        *

"...Αυτό το ξεχασμένο μέρος του καιρού

ανθίζει στην καρδιά μου

σαν το δυόσμο

Διάβηκαν οι καιροί του όρθρου

Άνοιξε μια ρωγμή στη μνήμη και πέρασε

στην άλλη διάσταση

                      [...]

Μη μου το πεις αηδόνι θα σωπάσω

από καιρό το πλέκω τούτο το μαγνάδι

το όνειρο θέλω να πω με τον καημό

Άφησε το σκοτάδι να 'ρθει πάνω σου

πρέπει να κρεμαστούμε απ' τον καιρό

είναι βαθύ το ρέμα

λυγάει απ' την οδύνη ο στεναγμός

Απλώθηκε σιγή

                      [...]

Ο καιρός χώνεται στις ρωγμές της μνήμης

ταξιδεύει στις πτυχές του καλοκαιριού

Ο ποταμός

και το κορίτσι με τις ανεμώνες;

ταξιδεύουν στα μάτια του γέροντα

φεύγουν τα πουλιά

                      [...]

Το κορίτσι έναν καιρό

τόση δροσιά σ' αυτά τα μέρη

Πώς άφησα να φύγει

μες απ' τα δάχτυλά μου η ζωή

Το ποτάμι πήρε το κορίτσι κι ο καιρός ο μισητός

τώρα σιωπή

Πολύ το συλλογιέμαι αυτό το φως

από σταθμό λεωφορείου σε σταθμό

κι από λιμάνι σε λιμάνι

Το κορίτσι ταξιδεύει ολοένα

πορεύεται

Το κορίτσι πέρασε το σύνορο που κόβει

τον καιρό στα δυο

Κάτω στον κήπο τα τριαντάφυλλα

έχουν σαστίσει το χειμώνα

                      [...]

Καθένας έχει τους καημούς του

δεν βαριέσαι

ας τον διαβούμε τον καιρό

μας περιπαίζει

                      [...]

Εκεί ο δρόμος έκανε καμπή

Πίσω απ' τα κυπαρίσσια ένα μαβί τοπίο

και η θλίψη

Το βράδυ έπεσε νωρίς στα βλέφαρα του κόσμου

πήρε και το κορίτσι με τις ανεμώνες

κατάπιε τα μαλλιά και το κορμί

                        *

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό

ένα κορίτσι

μ' ένα δεμάτι ανεμώνες αγκαλιά

μ' ένα κουβάρι όνειρα

κι ένα σουραύλι να σελαγίζει τους ανέμους

και τη μοναξιά

Να το θυμάστε".

*

Αθήνα 1986