Ο Άδης της ψυχής. Ένα καινούργιο και τρία από τα πρώτα ποιήματα
*Εκ των ενόντων*
Ω, τι καλά να ‘ναι η ζωή
ένα γλυκό τραγούδι,
να ρέει σαν δροσοπηγή
πάνω στης γης το φλούδι.
*
Να ‘ναι τραγούδι τρυφερό
σαν γάργαρο νεράκι,
και ν’ αρμενίζει τον καιρό
με πρίμο αεράκι.
*
Παλαιό Φάλη* Ανέκδοτο/ από τα ποιήματα του συρταριού
για τη συλλογή “Στίχοι αορίστου χρόνου”.
***
Άγνωστη πορεία
*
Να ‘ξερα, Θεέ μου, πού τραβώ,
πού κάποτε θα φθάσω.
Μακρύς ο δρόμος που θωρώ,
φοβάμαι μη δειλιάσω.
*
Πλατύς μακραίνει , καθαρός
μα η άκρη του τι κρύβει;
Να ‘ναι καλός, να ‘ναι κακός.
Θεέ μου, αυτό με θλίβει.
*
Στο βάθος, πάντα κάτι τι
θαρρώ πώς παιχνιδίζει.
Να ‘ναι φαντάσματα, γκρεμοί
ή άστρο λαμπυρίζει;
**
Ο Άδης της ψυχής
*
Η ψυχή μου πονά,
δεν βογκάει για ν’ ακούς
ούτε δάκρυα πικρά
σαν χειμάρρου ροή
δεν τη βλέπεις να χύνει.
*
Σιωπηλά και κρυφά
τα φαρμάκια καυτά
δες, με μιας καταπίνει.
Μη θαρρείς πώς μπορείς
κάθε ακρούλα να ξέρεις.
*
Είναι τόσο βαθιά
της ψυχής τα σκοτάδια.
Είναι τόσο πυκνοί
της καρδιάς οι δρυμοί,
δεν μπορείς να περάσεις.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι Άδης.
*
Πειραιάς, 1957
* *
Μια ευχή
*
Να ‘χα αθώα την καρδιά
ολόλευκη μια γιασεμιά
που να σκορπούσε μύρα.
*
Απόλλωνα γλυκιά μορφή
κι ουράνια, λαγαρή φωνή
και να ‘κρουα και λύρα.
*
Να ‘ταν αγνή η ματιά του νου
κι από τον κόσμο του κακού
αλάργα να κοιτούσα.
*
Και να ‘χα αγγελικά φτερά
ολόασπρα και φωτερά
τ’ αψήλου να πετούσα.
*
Αγρίνιο, 1960
*
*Από την πρώτη μου ποιητική συλλογή, “Λίγα λουλούδια”
“Χαρτοτυπογραφικαί Τέχναι”, Αγρίνιο 1963.
Δημοσιεύθηκε στις 22 Μαρτίου στο Fractal
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου