Νοσταλγία

 

 

 

 

Ελένη Χωρεάνθη

Νοσταλγία

Τα χρόνια εκείνα τα παλιά, τα πονεμένα,

έζωνε η μάνα της αγάπης την ποδιά

κι ήτανε το ψωμί και το κρασί ευλογημένα

με του ιδρώτα και του τίμιου κόπου τη σοδειά.

Κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα

έστρωνε στο σοφρά το γιορτινό μεσάλι.

Έλαμπαν στα ματάκια της τδυο δάκρυα σαν φώτα

κι ήτανε μια ομορφιά σε πλουμιστό ανθογυάλι.

Η μάνα τότε τη χαρά της έκλωθε στημόνι

και τις ελπίδες της μασούριζε για υφάδι

σεντόνι να υφάνει για ν’ απλώνει

τα όνειρά της πάνω του μαγνάδι.

Και φίλευε τους ξένους μας γλυκό κυδώνι,

σύκο και καρυδάκι και σταφύλι.

Μοσχοβολούσαν τα χεράκια της λεμόνι,

βασιλικό και τριαντάφυλλο το δείλι.

Να ξαναρθούν τα τρυφερά εκείνα χρόνια,

πάνω στου πεπρωμένου τις φτερούγες

-κι ας ρίχνει μπόρες ο καιρός, βροχές και χιόνια-

στου πονεμένου κόσμου μας τις ρούγες.

Ας κάνουμε όλοι αυτό το βράδυ μια ευχή:

την Άγια Νύχτα με το γελαστό φεγγάρι,

να βρει ο κόσμος τη χαμένη του ψυχή,

το ίσιο το στρατί απ’ την αρχή να πάρει.

Το αύριο να ‘ναι καλύτερο απ’ το χτες,

να πει ο άνθρωπος τον άνθρωπο αδερφό του,

να λείψουν πια τα μίση, οι αραχτές,

να δει καθένας μας λίγο πιο εκεί απ’ τον εαυτό του.

(Ανέκδοτο)

Έργο: Κώστα Καπετανάκη 2. Χρήστου Γαρουφαλή: "Στη σιωπή"