Το χώμα

 

 

Σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία/ποίηση

Ελένη Χωρεάνθη

 

        Το χώμα *

 

Το χώμα

η αρχή ενός συμπυκνωμένου απείρου

το χώμα λέω που μας τρέφει

*

Εκείνος:

Έγειρε πάνω μου τις προάλλες

μύριζε λεβάντα και σαπούνι πράσινο

η αναπνοή της ακουγόταν ρυθμικά

πάνω στο στήθος μου

κάτι εξαίσιο συνέβαινε όχι ενοχή

κάτι γλυκό και τρυφερό

χαροποιούσε τα κύτταρα του κορμιού της

Ίσως η ξαφνική χαρά

που δίνει στο δέρμα η παρουσία του άλλου

Ίσως το φως που αναδίνουνε τα πράγματα

στην πρώτη επαφή τους με τον άνθρωπο

Δεν μιλούσε

Ήταν ένα ήρεμο πανέμορφο κι ανεξίκακο πλάσμα

*

Εκείνη:

Δεν είναι τίποτα κακό

ανθρώπινη παρουσία

μια ζωντανή στιγμή μέσα στα χέρια σου

ησύχασε Δεν είναι μόνο το δέρμα

είναι κάτι σαν ήχος μια μουσική

την ακούω μέσα μου

Εσένα σκέφτομαι

είναι σαν μια φυγή απ' την πραγματικότητα

δεν είναι

Μην ανησυχείς

είναι το χώμα που φυραίνει μέσα μας

κι η γύμνια που μας περιβάλλει

Ησύχασε

τίποτα δεν μένει αγέραστο

μονάχα η επιθυμία

Η σάρκα λιγοστεύει κάθε μέρα

δεν το νιώθεις

Τι μένει από τον άνθρωπο

τι μένει πέρα από το χρόνο του ερωδιού

                    *

Δος μου το χέρι σου

περνούνε τα πουλιά

δος μου μια σταθερή παλάμη να σταθώ

μια στέρεη μνήμη

Την ακούω μέσα μου ως πράξη υποταγής

πώς δεν το νιώθεις

Εκεί στον κόρφο σου είναι το σπήλαιο

που χάσκει μέσα μου

πώς δεν το νιώθεις

Τώρα θα φύγω

με προσπέρασε ο καιρός

δεν το κατάλαβες

                     *

Εκείνος:

Ακούω μονάχα τον καιρό

τη μελωδία των ερώτων

Ακούω τον άνεμο και τη φωτιά που κατατρώει

τα σπλάχνα μου

Είναι κι εκείνα τα πουλιά

που συλλαβίζουνε τον ύπνο μας έξω στον κήπο

δεν τ' ακούς

                     *

Έφυγε να ταΐσει τα πουλιά

Ήτανε ώριμη

ένας καρπός μέσα στα χέρια μου

είχα γυμνό το τρυφερό μου όνειρο

και μοσχομύριζε λεβάντα και σαπούνι πράσινο

φοβόμουνα να την αγγίξω

Κάτι πονάει μέσα μου

είναι ο θρήνος του νερού και του ανέμου

κι εκείνο το σκουλήκι ο καιρός μας κατατρέχει

κι είναι ένας κλώνος τρυφερός πάνω στο δέρμα μου

Όμως εκείνα τα σκυλιά

τι σκούζουν έξω από το σπίτι

                        *

Ταυτισμένοι

συμφιλιωμένοι με το χώμα

συνειδητοποιούμε

πως είμαστε μέρος της αιωνιότητας του σύμπαντος

                        *

Αθήνα, 1984

                        *

* Ελαφρώς τροποποιημένο το ποίημα, "Το χώμα" της συλλογής:

"Οι ώρες του ερωδιού", Σχέδιο εξωφύλλου Τάκης Σιδέρης

Εκδόσεις: ΠΛΕΘΡΟΝ, Αθήνα 1993.

1. Οι ώρες του ερωδιού 2. Έργο του Κώστα Καπετανάκη

δωρισμένο για το "Χώμα"