Σύγχρονη ελληνική ποίηση
Ελένη Χωρεάνθη
Οι συλλογές ποιημάτων μου
"Οι ώρες του ερωδιού" * και * "Στα περιθώρια της λύπης"
σε νέα ψηφιακή μορφή, κυκλοφορούν ελεύθερες στο διαδίκτυο
(δια χειρός Μάριον Χωρεάνθη)
*
Ένα ποίημα από τη συλλογή "ΟΙ ώρες του ερωδιού Πορεία παράλληλη
Ήταν το όραμα πλατύ μέσα στα χέρια μου
πάνω στο άσπρο μου πουκάμισο
μια ηδονή ανένδοτη
ένα ποτάμι αθωότητας
επίκληση σωματική στην ευωδία του αισθήματος
*
Ήταν θερμή πάνω στο στήθος μου
Μοσχοβολούσε πάνω μου το βραδινό της άρωμα
μετρούσα τα μικρά της δάκτυλα
κι εκείνη στέναζε για τα σκυλιά
που αλυχτούσανε στον ύπνο της
*
Όχι δεν στάζει πουθενά
και τα θεμέλια είναι βαθιά στο ριζικό μου
Όμως εκείνα τα σκυλιά τι σκούζουν έξω από το σπίτι
Με αγριεύουνε καμιά φορά στον ύπνο μου
Δεν τ' ακούς
Ακούω μονάχα τη σιωπή
και τη βροχή μες στην καρδιά μου
Βόσκει την όρασή μου το σκοτάδι
κι ο άνεμος στη θάλασσα ζαρώνει
και γλιστράει
*
Βούλιαξε το στιλπνό της πρόσωπο
μες στον καθρέφτη
απ' τον εξώστη έμπαινε η σιγή
κι ένα σκοτάδι κατακόρυφο κατέβαινε απ' την οροφή
και δεν ξεχώριζες πια τίποτε
κι εκείνη ολοένα απομακρυνόταν
ώσπου την έχασα κι από τα μάτια μου
*
Και πήρα να φορέσω την απόφαση
είχε ψύχρα
οι άλλοι πλάι μου χαμογελούσαν περιπαικτικά
ή έκλαιγαν
κι ο δρόμος με τη φαγωμένη άσφαλτο
έντυνε τη σιωπή με το σκοτάδι στην ανελέητη μοναξιά
*
Βγήκε στο δρόμο το μακρύ αέρινη
κι αλαφροπάτητη
και ήταν άδειος ο μεγάλος δρόμος
τα χέρια μου μικρά
για να κρατήσουν το τρελό μου όνειρο
το άσπρο μου πουκάμισο
πιο άσπρο κι από φως
– τρεμάμενη αστραπή –
και πέρα τ' άσπρα σπίτια τα γελούμενα
και τα λαγόνια εκεί
της θάλασσας καματερά
Και φύραινε
όλο μίκραινε το όνειρο
μέσα στην ανερμήνευτη ερημιά
*
Ένα ποίημα από τη συλογή "Σταπεριθώρια της λύπης" Χρώματα*
*
Δος μου λίγο χρόνο να σιαχτώ,
φως μες στο γυαλί να κοιταχτώ,
με ανθούς τη γύμνια μου να ντύσω
και πουλιά στην πέτρα να κεντήσω.
*
Κόκκινο και μαύρο, βιολετί.
Πόσα ακόμα η ζωή μου απαιτεί;
Θέλει τόπο η μνήμη να σταθεί,
στο βυθό της λήθης μη χαθεί.
*
Πιάσε μου το χέρι, κράτησέ με,
να ‘βρω της αγάπης τη γραμμή.
Κι αν το θέλεις, πάλι, μίσησέ με,
βρες μιαν όποια να ‘ναι αφορμή.
*
Ο καιρός περνάει και δεν γυρίζει,
μένουν οι καημοί στην κουπαστή.
Βάνω την ελπίδα μετερίζι,
ξάρτι η αγάπη να πιαστεί.
*
Παλαιό Φάληρο, 2000
Μουσική σύνθεση/ ερμηνεία Γιώργος Τάμογλου
Για να ακούσετε Τα "Χρώματα" ως τραγούδι, Πατήστε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου