Σύγχρονη ελληνική ποίηση
Ελένη Χωρεάνθη
Το σπίτι*
Έζησε χρόνια συναπτά ογδόντα τέσσερα
φυλλομετρώντας τις στιγμές του βίου της
ίσαμε που απόμεινε δεντράκι μοναχό
ένα κλαράκι ξέφυλλο
*
Ογδόντα τόσα χρόνια συναπτά πίσω από το παραθύρι
προς τη μεριά του δρόμου πάντα ανοιχτό
μια επαφή με την αδιάφορη ζωή τη βιαστική
με την πραγματικότητα
ν’ ανεβοκατεβαίνει τα πέτρινα τα σκαλοπάτια του πατέρα
τα παμπάλαια ίσαμε που τα ξήλωσαν κι αυτά
«ανίδρωτοι λοτόμοι»
*
Βάδιζε ξέσκεπη μια ολόκληρη ζωή
κατά πώς οδηγούσε ο καιρός τα κουρασμένα βήματά της
ξενυχτισμένη σε προσκέφαλα αρρώστων
σε ξόδια
σε ξεπροβοδίσματα νεκρών
Όλα τα βίωσε στεκάμενη ορθή μ’ αξιοπρέπεια
*
Ξόδεψε την ψυχή της ψηλαφώντας το σκοτάδι
να αφήσει μια γραμμή από το πέρασμά της
στο πλακόστρωτο μία ρωγμή
σκορπίζοντας κομμάτια μνήμης την ψυχή της
Μοίρασε άρτο επιούσιο μ’ απλοχεριά το γέλιο της
αντίδωρο
ψωμί της καλοσύνης τη ζωή της
*
Σπυρί - σπυρί
φίλεψε από το υστέρημά της την αγάπη
κι έφυγε μες τη νύχτα
δραπέτεψε απ’ το σώμα η ψυχή της
και πέταξε πουλί πετούμενο
να ανταμώσει τους αναπαυμένους στη σιωπή
πάνε από τότε τόσα χρόνια
*
Τώρα μια σκιά ερημική
μαυροντυμένη περηφάνια περιφέρεται
ολόγυρα στο σπίτι
Μια ερημιά ολόρθη ενοικεί στο πέτρινό μας σπίτι
*
Π. Φάληρο, 25. 10. 2024
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου