Αρχαία και σύγχρονη ελληνική ποίηση
Ελένη Χωρεάνθη
Που πας καρδιά μου *
Πού πας, καρδιά μου, μ’ ένα βαπόρι
χωρίς τιμόνι, σαν τα πουλιά;
τα μεταξένια, σγουρά μαλλιά.
*
Πού πας; Θα μπλέξεις σε δρόμους μπλάβους,
το φως λιγνεύει. Δεν θα προκάνει
το καραβάκι σου να βγει απ’ τους κάβους.
Το άγριο κύμα θα το ξεκάνει.
*
Με τον παλιόκαιρο στήνεις αμάχη,
παίζεις αστόχαστα με το νερό.
Μέσα στη θύελλα να μην σου λάχει
να λογαριάζεσαι με τον καιρό.
*
Βιάζεσαι, τρέχεις να συμμαζέψεις
στην τρυφερή σου, μικρή αγκαλιά
κοχύλια, βότσαλα κι ανθούς να δρέψεις
από τα κύματα στη σιγαλιά.
*
Φυλάξου. Σκέψου ό, τι έχεις γι’ απόψε,
μάζεψε λέξεις, σύναξε ήχους,
πρόσεχε, ύφαλοι, τη φόρα κόψε,
πελώρια κύματα υψώνουν τοίχους.
*
Κάνε, καρδιά μου, πριν έρθει το βράδυ
μόλις οι θύελλες θα ‘χουν κοπάσει,
κλώσε τους ήχους στημόνι και υφάδι
και ύφανε, το όνειρο τόπο να πιάσει.
*
Π. Φάληρο, 27. 10. 2016 / 21. 2. 2021
*
*Ανέκδοτο, από τα "Ποιήματα του συρταριού"
*
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου