Εσπερινό

 

 

Σ

ύγχρνη ελληνική ποίηση

Ελένη Χωρεάνθη

Εσπερινό

Είχε η άνοιξη γυρίσει,

μοσκοβολούσε γύρω η φύση

ένας καημός μου έχει μείνει

από την ομορφιά εκείνη.

*

“Μες απ' τα ρόδα του Απρίλη

το φως τα μάτια σου εφίλει

κι ως έπεφτε δειλά το βράδυ

δακρυρροούσε το λιβάδι”.

*

“Κρυμμένα, μέσ' από τα κλώνια

λαλούσανε γλυκά τ' αηδόνια

κι έπεφτε μυρωμένο αγιάζι

στο απόμερό μας το περβάζι.

*

Η δύση έβαφε το ‘χιόνι’

που ανθοβολούσε στο μπαλκόνι

κι ευώδαε το καριοφύλλι

ωσάν τα ρόδινά σου χείλη.

*

‘Απλωνε η νύχτα στο περβάζι

το μυρωμένο της ατλάζι

κι έμοιαζες όταν σε είδα

με φεγγαριού χλωμή αχτίδα”.

*

“ Ήταν ο έρωτας μας κρήνη,

οι ώρες βούλιαζαν στη δίνη

του αισθήματος κι η δύση

χρύσωνε τρυφερά τη ζήση”.

*

Αθήνα 1975

*

Σημείωση: Ανέκδοτο, από τα “Ποιήματα του συρταριού”